Κυριακή 31 Μαΐου 2009

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ


ΦΩΤΟ: Li. Ηλιος του Μαρόκο
-----------------------------------------------------------------------------------
Αμέτρητα Σύμπαντα μετρούσα
Μικρές ψηφιακές κουκίδες στο μόνιτορ
Μια νύχτα που κορόιδευες τη μοναξιά σου
Μια νύχτα που κορόιδευα τη δική μου.

Τότε που πιστέψαμε πως μπορούμε να φτάσουμε
στα απώτατα όρια των άστρων
Χωρίς να κολλήσουμε στο βάλτο της Σκοτεινής Ύλης
Χωρίς να βρέξουμε τα πόδια μας ή χωρίς
να σκοντάψουμε πάνω σε ξέρες.

Σε κάθε στροφή του ταξιδιού μας
παραμόνευε ένας Ήλιος
Πολύ φωτεινός για να τον κοιτάξεις κατάματα
Πολύ ζεστός να τον αγγίξεις στα χείλη.

Το σύμπαν γύρω μας γεμάτο Ήλιους
Εμείς όμως συνεχίζουμε το ταξίδι μας
Τυφλοί πλέον, ψηλαφίζουμε το φως
Καμένοι, δροσιζόμαστε στην αγάπη.

Σάββατο 30 Μαΐου 2009

ΣΤΥΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ





Σήμερα το πρωί στη δουλειά
Θυμήθηκα ότι
Ξέχασα
Να φορέσω
Το παλιό μου χαμόγελο

Δε βαριέσαι…

Έτσι κι αλλιώς δεν θα ταίριαζε
Ανάμεσα στα ολοκαίνουρια

Γκρίζα μου γένια.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

ΜΕ ΠΕΡΙΤΡΙΓΥΡΙΖΕ


Με περιτριγύριζε
Μήνες, μέρες, ώρες
Ακούμπησε το χέρι του στο στήθος μου
Με είπε "καρδούλα του"
Μου πήρε μιαν υπόσχεση
Οπως από τη γη κόβει κανείς ένα λουλούδι
Κι έβαλε την υπόσχεση βαθειά στο νου του
Όπως κανείς βάζει σε θερμοκήπιο ένα λουλούδι
Ξέχασα την υπόσχεσή μου
Μαράθηκε και το λουλούδι αμέσως
Βγήκαν τα μάτια του έξω από τις κόγχες
Με κοίταξε λοξά
Και μ΄έβρισε

Ήρθε ένας άλλος ύστερα τίποτε δε μου ζήτησε
Ολόκληρη με κοίταξε
Ήδη γι΄αυτόν ήμουν γυμνή
Απ' την κορφή μέχρι τα νύχια
Κι όταν μ΄έγδυσε
Τον άφησα

Δεν ήξερα ούτε καν ποιός ήταν

Ζακ Πρεβέρ "ΘΕΑΜΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ"

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

UNTITLED



Η ατμόσφαιρα άρχισε να γίνεται όλο και πιο μεθυστική, το ποτό χαλάρωνε τις αντιστάσεις και ο καπνός των τσιγάρων έδινε στο χώρο μια απόκοσμη όψη, όπου οι φιγούρες των θαμώνων γινόταν αέρινες γαλάζιες σιλουέτες λικνιζόμενες δειλά δειλά στο ρυθμό της μουσικής του μαγαζιού.
Η παρουσία της Αλεξάνδρας δεν πέρασε φυσικά απαρατήρητη και κάθε φορά όλο και κάποιος γνωστός την πλησίαζε για να την χαιρετήσει. Το διαπεραστικό της βλέμμα αντιλαμβανόταν τις ματιές που ξέφευγαν από τις παρέες των νεαρών με προορισμό το κορμί της. Ένα χαμόγελο στα χείλη της διαγράφονταν, αυτή τη φορά διαφορετικό από κάθε άλλη, με μια πίκρα στην άκρη, που έκανε να αλλάζει το χρώμα των χειλιών της από γλυκό κόκκινο σε ανεπαίσθητο γκρι. Ήταν όμως χαμόγελο και είχε καιρό να χαρίσει στον εαυτό της ένα χαμόγελο. Δε νοιαζόταν να το χαρίσει σε κανέναν άλλο, έναν χρόνο τώρα από το θάνατο του Μιχάλη, πολύ δε περισσότερο αυτή τη βραδιά.
Η μουσική έμπαινε βαθειά στο κορμί και την καρδιά της και άρχιζε να κινεί τους μύες, τα νεύρα και τις αρθρώσεις πάνω στο σκαμπό. Τα μάτια της σιγά-σιγά χαμήλωσαν ακολουθώντας την κίνηση των ποδιών και η μέση της στριφογύριζε πάνω στο σκαμπώ με μια ρυθμική κυκλική κίνηση γύρω από τους γοφούς. Ο νεαρός μπάρμαν δεν είχε σκοπό να ρωτήσει ξανά την Αλεξάνδρα για τις αλκοολικές της προτιμήσεις και αρκέστηκε να γεμίζει το άδειο ποτήρι με τεκίλα.
Με κλειστά τα μάτια έφερε το ποτήρι στα χείλη και αφού τα έβρεξε αρχικά, ήπιε μια γουλιά που κατέβηκε πυρακτωμένη στο λαρύγγι της και από εκεί στην καρδιά της. Το αίμα πλημμύρισε από εκατομμύρια μόρια αλκοόλ που μέσα σε ένα ξέφρενο ρυθμό άρχισαν να το ωθούν προς όλες τις κατευθύνσεις του σώματός της με ταχύτητες τρελές, πυρακτώνοντας τις φλέβες και τις αρτηρίες της, σαν τον ατμό που ξεχύνεται από το ζεστό καζάνι της ατμομηχανής για να κινήσει τους σιδερένιους τροχούς του τρένου πάνω στις ράγες. Μόνο που η Αλεξάνδρα δε χρειαζόταν ράγες για να κινηθεί, ούτε ποτέ στη ζωή της δέχθηκε να κινηθεί πάνω σε ράγες σε προκαθορισμένες διαδρομές που η ίδια δεν είχε σχεδιάσει.
Ο κόσμος γύρω της είχε χαθεί. Δεν υπήρχαν τεκνά, ούτε μπάρμαν, ούτε Βασιλική, ούτε καπνοί, ούτε ερωτικές ματιές, ούτε τρένα. Μόνο μουσική και αίμα. Αίμα ζεστό σε μια συνεχή κίνηση, λευκά, ερυθρά αιμοσφαίρια μαζί με σταγόνες ολόκληρες αλκοόλ, στο κόκκινο χρώμα της φωτιάς, αίμα μαζί με νότες, αίμα εξαγνιστικό και λυτρωτικό.
Είχε πλέον βρεθεί στο κέντρο του μαγαζιού μόνη και γύρω όλος ο κόσμος, αθέατος γι΄αυτήν, ακολουθούσε με τα μάτια του το λίκνισμα του κορμιού της, άνδρες και γυναίκες. Οι εντολές στο σώμα δινόταν κατευθείαν από την καρδιά της και ο εγκέφαλος αρκούνταν και μόνο να της χαρίζει την έκσταση, που την προστάτευε και εξύψωνε την ψυχή της. Στα μάτια των νεαρών γύρω διαγράφονταν πάνω στο στενό μπλουζάκι το σχήμα των θηλών του στήθους της και οι γραμμές του στρίγκ στο λευκό της τζιν. Αδηφάγα τα βλέμματα έστεκαν με κομμένη την ανάσα…. Το στήθος της συμμετείχε πρόθυμα στην ιεροτελεστία του χορού, αλλά τα πράσινα μάτια ήταν βυθισμένα σε άλλους κόσμους, σε άλλα παράλληλα σύμπαντα, που κανείς θνητός δεν είχε δεί και μόνο αυτή είχε το προνόμιο να βλέπει. Προνόμιο που της δώσαν οι Θεοί σε αντάλλαγμα της κίνησης του κορμιού της, μιας κίνησης που ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με τη Θεία Κίνηση των αστεριών από τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης μέχρι σήμερα και η οποία θα συνεχιζόταν στο άπειρο για πάντα, όταν η Αλεξάνδρα θα είχε φύγει από αυτόν τον κόσμο και θα πήγαινε κοντά τους.
Όταν φωνές μπερδεμένες, μια πάνω στην άλλη, άρχιζαν να κακοποιούν τη μουσική και να την εμποδίζουν να φτάσει στο αίμα της, το σύνθημα είχε δοθεί. Σιγά-σιγά έπρεπε να πατήσει στη γη και να βρεθεί στον κόσμο της, ανάμεσα στους ανθρώπους, στο μέσον ενός επαρχιακού μπαρ…
Με τα μάτια της έψαξε να βρει το ποτήρι πάνω στην μπάρα που ήδη ο μπάρμαν ξαναγέμιζε κοιτάζοντάς της σα να μην είχε ξαναδεί γυναίκα στη ζωή του. Έστριψε ένα τσιγάρο και ρούφηξε βαθειά τον καπνό του μαζί με μια γουλιά τεκίλα. Τα βλέμματα των νεαρών πολιορκούσαν το κάστρο. Τώρα ξεκινούσε το παιχνίδι και η Αλεξάνδρα γνώριζε πολύ καλά τους κανόνες του….

Απόσπασμα από αδημοσίευτο έργο μου
Διότι μπορεί η αγαπημένη μου να είναι η Ποίηση, αλλά
την απατώ εσχάτως με την Πεζογραφία....

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ


V.

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ΄αντάρτες απόμαχους
Από τί νά΄ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να΄ρθώ
που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο, ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ΄αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχθηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ΄όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω πού θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ΄άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης

Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή

Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες τις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη-άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα, ούτε η γερόντισσα μ΄όλα της τα βοτάνια

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί, και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ΄αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και νά το χώμα, νά τα περιστέρια, νά η αρχαία μας γή.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ "Το Μονόγραμμα" Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

ΥΠΑΤΙΑ



Απ' το πρωί σε άκουγα στην αγορά να μιλάς
Περί του Πλάτωνος
Περί των Κωνικών του Απολλώνιου
Περί της Αριθμητικής του Διοφάντους
Περί της τελειότητος του Σύμπαντος.

Κάτω από την εσθήτα διαγραφόταν
Ένα ελκυστικό κορμί.
Σημασία όμως κανείς  δεν έδινε.
Όλοι κρέμονταν απ’ τα χείλη σου.

Μόνο κάποιοι, σε μια γωνιά, ίσκιοι σκυφτοί,
κοιτάζανε κάτω απ’ το ύφασμα
και βλέπανε έρωτες αισχρούς ,
της χριστιανικής ηθικής διασάλευση, Μάγισσες...
Τη Γυναίκα-Απειλή
στους αιώνες.

Το ίδιο βράδυ υπνωτισμένος σ' ακολούθησα
Είδα τους ίσκιους να διαμελίζουν το κορμί σου
τις σάρκες σου να σχίζουν,
τα σωθικά να ψάχνουν
μήπως και βρουν την αμαρτωλή Ψυχή,
Επί ματαίω...
Να την καρφώσουν θέλανε σ΄ ένα κοντάρι
Και να την περιφέρουνε στους δρόμους της Αλεξάνδρειας
που πέθανε μαζί με σένα.

Στο βιβλίο συμβάντων του αστυνομικού τμήματος οι ίσκιοι γράψανε:
«Φανατικός όχλος εφόνευσε τη φιλόσοφο Υπατία
Έγκλημα ανεξιχνίαστον. Ουδείς αυτόπτης μάρτυς»

Ποιος τρελός θα τα βάλει
Με τους Αγίους;

Χ.Λ

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

«Αΐντα» του έρωτα και του θανάτου


της ΙΣΜΑΣ Μ.ΤΟΥΛΑΤΟΥ

Για μια παράσταση κλασική, ικανή ωστόσο να απευθυνθεί στον σύγχρονο θεατή, κάνει λόγο ο ισπανός σκηνοθέτης Ιγκνάθιο Γκαρθία Φερνάντες. Η όπερα του Βέρντι ανεβαίνει στο Ηρώδειο σε συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με την Αρένα της Βερόνας.
Ηρωισμός,ακραία μίση,πάθη και ίντριγκες,εξωτική ατμόσφαιρα αλλά και βαθιά αισθήματα που φτάνουν στα όρια της αυτοθυσίας συνθέτουν την υπόθεση της αριστουργηματικής «Αΐντας» του Βέρντι,η ιστορία της οποίας τοποθετείται στην Αίγυπτο των φαραώ.Το έργο- έξοχο δείγμα «μεγάλης όπερας» με πλούσιο θέαμα- θεωρήθηκε εξίσου σημαντικό και για τη θεματική του λιμπρέτου του όπου διαφαίνεται καθαρά η κοινωνική κατάσταση της αρχαίας Αιγύπτου της παρακμής,σύμφωνα με την οποία το ιερατείο είναι τόσο ισχυρό ώστε η εξουσία των φαραώ να εκμηδενίζεται μπροστά του.Η έντονα δραματική ατμόσφαιρα,οι συναισθηματικές κορυφώσεις αλλά και οι αριστοτεχνικά μελετημένες μελωδίες χάρισαν στον Βέρντι μία ακόμη θριαμβευτική επιτυχία.
Ο σκηνοθέτης υποστηρίζει πως θα δούμε μιαν «Αΐντα» έντονα ρομαντική και αυτό όχι μόνο από πλευράς ερωτισμού αλλά και από την άποψη του ακραίου, ως τον θάνατο, αγώνα των πρωταγωνιστών για τις επιθυμίες τους.«Αυτή η περίφημη και πολυσυζητημένη πυραμίδα», λέει,«είναι το σύμβολο του μεγέθους των ρομαντικών συναισθημάτων».Οι ήρωες, συνεχίζει, αγαπούν μέχρι θανάτου και πολεμούν με το ίδιο ακραίο πάθος. «Αυτή είναι άλλωστε και η ουσία του ρομαντισμού:να ζεις τα συναισθήματα ως το τέλος.Η Αΐντα ζει ανάμεσα στο καθήκον για την πατρίδα και το ερωτικό της πάθος. Θέλησα να φτιάξω μια ρομαντική ιστορία η οποία αρχίζει και τελειώνει ανάμεσα στην ηρωίδα του τίτλου και τον Ρανταμές: παρ΄ όλα όσα μεσολαβούν,καταφέρνουν να ξαναβρεθούν. Βεβαίως, δεν μιλάμε για happy end καθώς εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με μια τραγική ιστορία. Αυτό που μπορούμε να πούμεείναι πωςστη συγκεκριμένη περίπτωσηο θάνατος δεν είναι καταστροφή.Προτιμούν να πεθάνουν έχοντας ζήσει παρά να ζουν απλώς και μόνο επιβιώνοντας. Ο θάνατός τους έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από τη ζωή της Αμνέριδος.Μέσα σε αυτό το πλαίσιο,η μουσική είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Γενικότερα, στη δουλειά μου, αυτό προσπαθώ:θέλω ο θεατής όχι απλώς να ακούει, αλλά να βλέπει τη μουσική επί σκηνής. Ενας λόγος παραπάνω σε αυτή την παράσταση που έχουμε δύο θαυμάσιες διανομές».

Οι παραστάσεις της «Αΐντας» στο Ηρώδειο θα δοθούν στις 24, 26, 27 και 28 Μαΐου.Ωρα έναρξης 21.00

ΑΡΘΡΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑonline.



Ενα τραγούδι του Rino Gaetano για τη ΓΥΝΑΙΚΑ...

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗΣ



Ανάμεσα σε παλιά
Χρωματισμένα χαρτιά
Από οξειδωμένες μνήμες

Ανακαλύπτω
Το λεκέ του καφέ
Στην άκρη της πρότασης
Πριν το σημείο στίξης

Τη στιγμή
Που χτύπησε το τηλέφωνο
Και η αναγνώριση κλήσης
Κουδούνισε υποσχέσεις

Ανακαλύπτω
Κουρασμένα παραμύθια
Στις σκιές των λέξεων

Ανακαλύπτω
Την απουσία της περισπωμένης
Σε μια μονοτονική
Κρεβατοκάμαρα
Με αιχμηρά κλινοσκεπάσματα

Ανακαλύπτω
Την απουσία μου...

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ


Πρέπει απόψε να γράψω.
Να αναλύσω τις ενστάσεις μου.
Να αντικρούσω τις κατηγορίες.

Με περιμένουν στη γωνία
Θηρευτές.
Αντενστάσεις, Προτάσεις, Σημειώματα

Των αντιδίκων μου
δικανικοί λόγοι.
Κραυγές απελπισίας.

Η λάμπα κρέμεται πάνω
απ΄τα πλήκτρα
Αυθαδιάζοντας με ένα τρέμουλο
Υποψιασμένη για την καταιγίδα
που έρχεται.


Απρίλης 2008

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

ΘΕΟΣ


Φωτο: Νεφέλωμα Ωρίωνα
-------------------------------------------------------------------------------------

Ο Θεός εξερράγη
Τη στιγμή
της Μεγάλης Έκρηξης.

Κομματιάστηκε
σε τρισεκατομμύρια
άστρα Ζωής και Θανάτου.

Δεν άντεξε τη μοναξιά.

Μάιος 2009

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

ΚΑΛΟ ΤΑΞΕΙΔΙ ΦΙΛΕ ΧΡΗΣΤΟ

Από σήμερα το blog θα αποκτήσει μαύρο φόντο, ελάχιστο φόρο τιμής στον φίλο Χρήστο που έφυγε από κοντά μας και από αύριο θα αναπαύεται εκεί ψηλά στον Χολομώντα κάτω από τα πλατάνια του αγαπημένου του Βάβδου.
Οι λίγες στιγμές που ζήσαμε κοντά, σε διπλανά κρεβάτια, ήταν αρκετές για να ξεδιπλώσει τις αρετές που τον χαρακτήριζαν και να τον συμπεριλάβω στους πραγματικούς φίλους μου, παρότι δεν βλεπόμασταν συχνά, ούτε είχαμε κοινές δραστηριότητες.
Ανιδιοτελής φιλία, αγωνιστικότητα, εργατικότητα, ανυπέρβλητο χιούμορ. Διαρκώς με ένα χαμόγελο στα χείλη. Πραγματικός δάσκαλος στα σχολεία που δίδασκε, εραστής της γής που όργωνε και μάζευε τους καρπούς της, αγωνιστής συνδικαλιστής, και πάνω απ΄όλα βαθιά ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Δε θα ξεχάσω τη στιγμή που με χαμόγελο μου γνωστοποίησε μια μέρα το πρόβλημα της υγείας του, όταν τυχαία συναντηθήκαμε μετά από πολλά χρόνια: "Δεν είναι τίποτα,ένα μικρό καρκινάκι. Θα τη βρω όμως την άκρη !!! " και έφυγε βιαστικός, όπως πάντα, να συνεχίσει τις δραστηριότητές του, αφήνοντάς με πίσω να θαυμάζω τη δύναμή του....

Καλό ταξείδι φίλε ΧΡΗΣΤΟ ΠΕΓΙΟ στις γειτονιές του Σύμπαντος.
Θα σε θυμόμαστε

Ο ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΟΛΥ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ


Φωτο: Li. Λάμπα Φάρου στην Τυνησία
---------------------------------------------------------------------------------
Χιλιάδες πουλιά πετάνε προς τα φώτα
Κατά χιλιάδες πέφτουνε τσακίζονται
Χιλιάδες τυφλωμένα και νεκρά
Πεθαίνουνε κατά χιλιάδες

Ο φαροφύλακας δεν το αντέχει
Ο φαροφύλακας αγαπάει πολύ τα πουλιά
Και τόσο το χειρότερο
Εμένα τι με νοιάζει λέει

Και σβήνει όλα τα φώτα

Από μακρυά ένα καράβι φορτηγό βυθίζεται
Το φορτηγό που έρχεται από τα νησιά
Κι είναι το φορτηγό πουλιά γεμάτο
Χιλιάδες πουλιά από τα νησιά
Χιλιάδες πνιγμένα πουλιά.

Ζακ Πρεβέρ "Θέαμα και Ιστορίες" Μετφ. Γιάννης Βαρβέρης

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ


ΦΩΤΟ: Πελεκάνοι στη λίμνη Κερκίνη
---------------------------------------------------------------------------------------

Από παιδί κλωτσούσα
λέξεις στις αλάνες
Ύστερα τις έβαζα στη σειρά και τις οδηγούσα
ή πίστευα πως τις οδηγούσα

Καμμιά φορά με οδηγούσαν.
Αυτές μπροστά κι εγώ δίπλα
να τις κρατώ απ΄το φουστάνι.
Αργότερα κρυμμένος στο φουστάνι τους.

Κουράστηκα να περπατώ.

Κάποια στιγμή με φορτωθήκανε στην πλάτη τους.

Στο τέλος, να με κουβαλούν βαρέθηκαν
και να μου λένε παραμύθια.

Με παράτησαν
στη μέση της διαδρομής.

Είχα μεγαλώσει αρκετά άλλωστε…

Τρόμαξα!!

Μάιος 2009


Απ΄ό,τι άργησε να΄ρθεί
κι από το τι δεν ήρθε
χειρότερα μας φέρθηκε
αυτό που περιμέναμε
τι είναι μη γνωρίζοντας


Κική Δημουλά "Χλόη Θερμοκηπίου" Εκδ. Ικαρος

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Η ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ

Κέρκυρα. Ηλιοβασίλεμα στον Πέλεκα 


Σαν ζητήσεις να βρεις την αιτία των Πραγμάτων
καθώς τα σέρνει εμπρός σου
ο άνεμος της θύμησης
μη προσπαθήσεις να αλλάξεις το νόημα των καιρών

Διάβηκε η εποχή των διάφανων ερώτων.
Η μεστή θλίψη –Ερινύα
ψάχνει για καινούρια θύματα
φτιαγμένα από τον πηλό του ξεχασμένου Ορέστη.

Μη ζητάς την αιτία των Πραγμάτων και των Σκέψεων
σε κοσμοθεωρίες και ιδεολογικές αποστηθίσεις.
Ψάξε τη λεπτομέρεια της αμυγδαλιάς
που περιγράφει ζεστά σχήματα Ύπαρξης
στην άκρη της μεθυστικής ευφορίας των Υακίνθων.

Σαν ζητήσει να βρεις την αιτία των Πραγμάτων και των Σκέψεων
ακούμπησε τα ακροδάχτυλα
στους ανοιχτούς πόρους της Γης.
Τα Πράγματα και οι Σκέψεις θα αφεθούν
στην ωραιότατα προκλητική ηδονή των χεριών σου./

Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 1984


Χ.Λ  Θεσσαλονίκη,  Μάρτιος 1984

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ




Άδειο χαρτί εκπορθημένο
Τείχη πεσμένα ολόγυρα
Έφυγε ο στρατός ντροπιασμένος

Οι πρόσφυγες λέξεις κουβαλάνε στις πλάτες
Το φορτίο τους
Σε ίσες γραμμές η μια πίσω από την άλλη
Ή σε αυλάκια αίματος εκτός παραγράφων
Τραυματισμένες.

Ίσως σε άλλα τετράδια
Να υπάρχεις

Τούτο κιτρίνισε από τον καπνό
Του τσιγάρου που αναπληρώνει τα κενά
Αποκαΐδια της κουρσεμένης σκέψης

Αναζητώ καταυλισμό ανοχύρωτο
Για τα παιδιά που κυοφορούνται
Στοιχισμένα αντίσκηνα
Σε ένα ξέφωτο, ή έστω
Μέσα σε ένα βούρκο.

Ίσως σε άλλα τετράδια
Να υπάρχουμε
Αθώα ανορθόγραφοι
Εραστές καλλιγράφοι.

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ


Περασμένα μεσάνυχτα σ΄όλη μου τη ζωή

Σαν σε χαμηλωμένο Γαλαξία το κεφάλι μου βαρύ
Κοιμούνται οι άνθρωποι με τ΄ασημένιο πρόσωπο άγιοι
Που άδειασαν από τα πάθη κι ολοένα τους φυσάει ο αέρας μακριά
Στον κάβο του Μεγάλου Κύκνου, Ποιος ευτύχησε, ποιος όχι
Και ύστερα;
Ισα τερματίζουμε όλοι στερνά μένουν
Ένα σάλιο πικρό και στο αξύριστό σου πρόσωπο
Χαραγμένα ψηφία ελληνικά από το ένα στο άλλο ν΄αρμοστούν
Αγωνίζονται ώστε
Η λέξη της ζωής σου η μία εάν….



Περασμένα μεσάνυχτα σε όλη μου τη ζωή

Περνάς τα οχήματα της Πυροσβεστικής, για ποιάν από τις
πυρκαγιές
Κανείς δεν ξέρει. Σ΄ένα δωμάτιο τέσσερα επί πέντε ντουμάνιασε ο
καπνός . Προεξέχουν μόνον
Η κόλλα το χαρτί και η γραφομηχανή μου. Πλήκτρα
Χτυπά ο Θεός και αμέτρητα είναι τα βάσανα έως το ταβάνι
Κοντά να ξημερώσει
Μια στιγμή φανερώνονται οι αχτές με κάθετα
Πάνω τους τα βουνά σκούρα και μώβ. Αλήθεια θα΄ναι φαίνεται ότι
Ζω για τότε που δεν θα υπάρχω.


Περασμένα μεσάνυχτα σ΄όλη μου τη ζωή

Κοιμούνται οι άνθρωποι στο΄να τους πλευρό, τ΄άλλο τους
Ανοιχτό να βλέπεις που ανεβαίνει κύματα
Κύματα η ζωή και να’ναι τεντωμένο το χέρι σου
Σαν του νεκρού τη στιγμή που του παίρνεται η πρώτη αλήθεια.


Οδ. Ελύτης «Τα ελεγεία της Οξώπετρας» Εκδ. ΙΚΑΡΟΣ

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

ΕΡΗΜΟΣ





" ... Ήταν η μόνη, η τελευταία ελεύθερη χώρα, χώρα όπου οι νόμοι των ανθρώπων δεν είχαν καμμία ισχύ. Μια χώρα μόνο για τις πέτρες και τον αέρα, για τους σκορπιούς, για όσους ξέρουν να κρύβονται και να φεύγουν όταν ο ήλιος καίει ή η νύχτα πέφτει παγερή..."

Ζ.Μ.Γκ. Λε Κλεζιό "ΕΡΗΜΟΣ" Εκδ. Καστανιώτη

ΡΟΥΜΠΙΝΑ - Η γκεζερά της Αθωότητας

  Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο από το e-shop των Εκδόσεων Ελκυστής, κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:  You can get the book from ...