Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ


   

Οι μόνες σταθερές στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η τέχνη και ο πολιτισμός. Ο άνθρωπος από την εποχή των σπηλαίων ένοιωσε αυτά τα δυο ως συστατικά της ίδιας της ύπαρξής του, αλλά και της συνύπαρξής τους με τους άλλους ανθρώπους. Όταν ζωγράφιζε σκηνές κυνηγιού στους βράχους, άφηνε στις επόμενες γενιές την τέχνη της επιβίωσης, ανεξαρτήτως φυλής. Όταν έχανε ένα παιδί, ζωγράφιζε ή τραγουδούσε λυπημένος. Ποτέ η τέχνη δεν οδήγησε σε ακρότητες, πάνω στην τέχνη πάτησε το άλλο δεκανίκι της ύπαρξής μας, ο πολιτισμός. Κανένας πόλεμος δεν είχε ως σημαία του την αντιπαλότητα με άλλον πολιτισμό, παρά μόνο άλλα πράγματα όπως το έδαφος, το νερό, τον πλούτο, τη θρησκεία.

   Τα σύγχρονα εθνικά κράτη θεμελίωσαν την κυριαρχία τους σε ψευδεπίγραφες φαντασιακές έννοιες για να μπορούν να εξουσιάζουν καλύτερα τους υπηκόους τους. Δεν μπόρεσαν βέβαια να υποτιμήσουν την ζωοποιό δύναμη των πολιτισμών. Μόνο που έκαναν επιλογή πολιτισμών, ανάλογα τις επιρροές που δέχθηκαν  από τον καθένα. Έτσι βλέπουμε τη Δύση να αποθεώνει τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό και την Ανατολή τον αραβικό, κινέζικο ή ινδικό πολιτισμό. Παρότι θα μπορούσαν αυτοί οι πολιτισμοί να θεωρηθούν θεμέλια πανανθρώπινα, εντούτοις δεν ήταν οι μόνοι που έγραψαν ιστορία στον πλανήτη. Αν τα παιδιά διδάσκονταν ένα κομματάκι του κάθε πολιτισμού της γης, ίσως ο κόσμος να γινόταν περισσότερο κατανοητός και καλύτερος.

   Οι θρησκείες, παρότι συνέβαλαν στη δημιουργία πολιτισμών, μπολιασμένες με την αρχή της αυθεντίας, δεν μπορούν να συμβάλλουν στην κατανόηση των άλλων, συνεπικουρούμενες δε από τα εθνικά κράτη, πολλές φορές προκαλούν σύγχυση στο μυαλό των ανθρώπων και εντάσεις. 

   Το ίδιο το εθνικό κράτος δειλιάζει να διδάξει στα παιδιά του την αλήθεια της ιστορίας, ακριβώς λόγω της επιφυλακτικότητάς του απέναντι στους πολιτισμούς των άλλων, επειδή πιστεύει πως  ενδεχομένως στηρίζονται σε ανατρεπτικά και άκρως επικίνδυνα στοιχεία για την ύπαρξή του, τους βλέπει δηλαδή ως απειλή, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ένας ακόμη πολιτισμός που ζητά κατανόηση και μόνο.

 Η κατανόηση των άλλων πολιτισμών είναι ένα παγκόσμιο στοίχημα. Δυστυχώς όμως, παρότι ο κάθε λαός δημιουργεί τον δικό του πολιτισμό, ο ίδιος ο πολιτισμός δεν μπορεί να κατανοήσει τον ξένο, διότι αφέθηκε η παιδεία στα χέρια των εθνικών κρατών και των δημοσίων ταγών τους.


Η παιδεία βρίσκεται στη συναναστροφή και την ώσμωση, στα ταξίδια και την επαφή, στο άγγιγμα του άλλου και όχι στα σχολεία μας. 
Η παιδεία αυτή είναι η υποχρέωση των γονιών. Αφήστε τα παιδιά σας να μυρίσουν το χνώτο του άλλου, του ξένου, να κατανοήσουν τα χρώματα του πολιτισμού του. Τα εθνικά σχολεία απέτυχαν.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2018

Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ





   Το Μηδέν είναι ένας μαγικός αριθμός, θεμέλιος της υλικής και νοητικής συμπαντικής δομής, συμπυκνωμένη ενέργεια και φως. Το πέρασμα στους επόμενους αριθμούς προϋποθέτει την ύπαρξη του μηδενός πριν από κάθε μετάβαση, άρρηκτα δεμένος με τον κύκλο, κάθε περιπλάνηση στους υπολοίπους καταλήγει πάντα σ΄αυτόν. Ένα συνεχές μαγνητικό στροβίλισμα έλκει τα πάντα στη μεριά του, στην αρχή, η οποία ταυτόχρονα είναι και τέλος και ξεκίνημα.
   Κανένας από τους αριθμούς δεν ασκούσε γοητεία πάνω μου, εκτός από το Μηδέν. Μια μη ανιχνεύσιμη, ως προς την αιτία της, γοητεία, καθηλωτική στην ενατένισή της, ισοπεδωτική, συνάμα όμως και ανατρεπτική. Η απροσδιόριστη έλξη του αριθμού στοίχειωνε αδιόρατα τις κινήσεις του παιδιού, του εφήβου και αργότερα του ενήλικα. Σκάρωνα όνειρα από το μηδέν και βήμα, βήμα βάδιζα πάνω στα χνάρια που άφηναν  ξοπίσω τους. Υποπτευόμουν τη νομοτελειακή τους σχέση με το Μηδέν, δεν με ένοιαζε όμως γιατί, χωρίς να το καταλαβαίνω, με οδηγούσε ο κύκλος.  
  Τα όνειρα ξεκινούν από το μηδέν για να καταλήξουν στο μηδέν, μια τάξη ιεραρχεί την κυκλική τους πορεία.
  Οι στόχοι είναι άναρχοι,  το αριθμητικό τους πρόθεμα είναι σχεδόν πάντα υψηλό, αυτό φοβίζει, δρα ενίοτε αποθαρρυντικά.
    Οι στόχοι ξεκινούν ανάποδα, μπερδεύουν το μυαλό. 
  Το αντίστροφο είναι παρά φύσιν και παρά την συμπαντική νομοτέλεια των πάντων.
   Ο κυνηγός των στόχων κινδυνεύει να τους κατακτήσει και να μη γνωρίσει ποτέ τη σοφία που κρύβει το Μηδέν, ενώ ο κυνηγός των ονείρων κάθε αυγή γίνεται σοφότερος, όταν ο ήλιος μηδενίζει την περιπλάνηση.
   Όταν μηδενίζονται τα όνειρα που σκαρώνει ο άνδρας, γεννιέται η ηδονή της ζωής, η ανατριχίλα της πραγματικής γνώσης, αυτή που τσαλακώνει τον εγωισμό και την απομόνωση των ανθρώπων. Οι στόχοι συνήθως δεν μηδενίζουν, μόνο ξεφεύγουν της πορείας τους, μπορεί να σταματήσουν στο πέντε αντί να κατακτήσουν το δέκα. Αν ποτέ καταλήξουν στο Μηδέν, τότε ο άνδρας δεν μπορεί να διαχειριστεί εύκολα αυτόν τον δύσκολο αριθμό και χάνεται. Δεν πάτησε ποτέ πάνω του, δεν τον έφτιαξε σκαλοπάτι να φτάσει τους μεγάλους αριθμούς στα κλαδιά του δέντρου της ζωής. 
   Κάθε ώριμος Αριθμός προϋποθέτει ένα άγουρο Μηδέν.
  Το Μηδέν μόνο – σε ολοκληρωμένη διαδρομή - δίνει τα κλειδιά στον άνδρα να ανοίξει το μπαούλο της σοφίας. Τότε μπορεί εκείνος να στοχαστεί, να κρίνει τον εαυτό του και τους άλλους με ορθή κρίση.
  Όταν κατακτήσει το Μηδέν δεν θα μπορέσει να φτιάξει ξανά όνειρα. Θα μπορέσει όμως να βάλει πραγματικούς στόχους ζωής, μπολιασμένους με τον Σπόρο της Ανθρωπιάς και τη Γαλήνη της Σοφίας. Ανοίγει η ψυχή του, γίνεται μεγάλη αγκαλιά να χωρέσει τους ανθρώπους.
  Οι μικρόψυχοι και μίζεροι εγωιστές δεν μπορούν να τραυματίσουν μια τέτοια ψυχή, γιατί κουβαλά τη Σοφία του Μηδενός.

ΡΟΥΜΠΙΝΑ - Η γκεζερά της Αθωότητας

  Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο από το e-shop των Εκδόσεων Ελκυστής, κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:  You can get the book from ...