«Στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευτεί θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή»
τραγουδούσε τα ηρωικά χρόνια ο Νιόνιος, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου στις ανυποψίαστες "φοιτήτριες" που, παρασυρμένες από τον οίστρο της επαναστατικής ρητορικής των ψεύτικων
μπαλκονιών της ανισόρροπης ιδιοσυγκρασίας μας, έπεφταν με τα μούτρα στα πράσινα
ιδρωμένα σεντόνια των πολιτευτών της μεταπολίτευσης, ή ακόμη και πάνω στον τοίχο
«που είχε τη δική του ιστορία» για ένα
στο όρθιο και στα γρήγορα. Η δική μας ρητορική δεν έχει σχέση βέβαια με την
ηθική της μεταπολίτευσης, αφού ο Έρωτας, ακόμη κι αν είναι σαν την κάλπικη λίρα,
δεν φείδεται φτερουγισμάτων που ξεγελούν όμορφα τις αισθήσεις έστω και για λίγο.
Έχει να κάνει με το σήμερα και τη γενικότερη απαξίωση του Έρωτα της ζωής, που κι αυτός όπως
όλα τα άλλα σε αυτόν τον τόπο, πατούσε πάνω σε γυάλινα πόδια, θήλαζε πλαστικά
στήθη και φιλούσε χείλη βουτηγμένα στο μέλι του ψέματος.
Ο Έρωτας λοιπόν, εκών άκων,
μπήκε κι αυτός στη λίστα των περικοπών
και των απαγορευμένων απολαύσεων, σε σημείο που ούτε περνάει καν πια από το
μυαλό της «φοιτητριούλας» να ερωτευτεί τον πολιτικό του λόγο και την κορμοστασιά
του ψωραλέου πολιτευτή, που για το μόνο που ιδρώνει πλέον, μέσα στον γενικό
ξεπεσμό, είναι να γαντζωθεί στα κεκτημένα της μεταπολιτευτικής μαλακίας του,
την ίδια ώρα που δεκάρα δεν δίνει για τα κεκτημένα της «φοιτήτριας», για το
δικαίωμά της στην πίπα, στο αναμάλλιασμα, στην ομορφιά του έρωτα, στην παραλυτική
ευτυχία των αισθήσεων που ανεβάζει τους ανθρώπους σε άλλο επίπεδο και τους ξεχωρίζει
από τα σκατά. Η ίδια βέβαια δεν είναι άμοιρη ευθυνών, αφού το φώναζε ο Νιόνιος στις
συναυλίες του και το σιγοτραγουδούσε η ίδια, χωρίς να αφήνει όμως τους στίχους του
να πιάσουν σκούπα και φαράσι για να κάνουν τη δουλειά που ξέρουν.
Κι όλα αυτά γιατί η «φοιτήτρια» είχε το μυαλό της στον κώλο και όχι
στο κεφάλι και στην καρδιά, οπότε σήμερα δικαίως ο Νιόνιος θα αναφωνούσε με τη
βραχνή φωνή του:
«Τελικά το θελε
ο κώλος σου ένα γερό γαμήσι»
* * *
* * *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου