Ο ΑΝΤΩΝΗΣ

Νικόλαος Γύζης: 'Η Αράχνη"                            Ξαπλωμένος στη μέση της σάλας, με τα χέρια σταυρωμένα στην κοιλιά, κοίταζε χωρίς λόγο το ταβάνι. Φορούσε το γαμπριάτικο κοστούμι του με τη λαμέ γραβάτα που είχε αγοράσει σε πολύ καλή τιμή. Έτυχε ο γάμος του να γίνει την περίοδο των εκπτώσεων και το εκμεταλλεύτηκε όσο δεν πήγαινε.  Μια γυναίκα είπε: τι όμορφος που είσαι σήμερα Αντώνη, η διπλανή της όμως δεν συμμερίσθηκε το αισθητικό της γούστο. Τα είχε τα χρονάκια του ο Αντώνης. Το δέρμα κουβαλούσε τη δική του ιστορία και την φώναζε, όπως και η κεφαλή του. Αντανακλούσε το φως των λαμπτήρων σαν φωτοστέφανο Αγίου.  Εκείνος δεν έδινε σημασία στις φιλοφρονήσεις των γυναικών και συνέχιζε να κοιτάζει το ταβάνι επίμονα, ώσπου η γυναίκα του τον σκούντηξε και του είπε με παράπονο: γιατί κοιτάς το ταβάνι Αντώνη μου; Απάντηση δεν πήρε.  Τώρα όλες οι γυναίκες στη σάλα σήκωσαν το κεφάλι ψηλά, για να πάρουν μόνες τους την απάντηση που δεν καταδεχόταν να δώσει ο Αντώνης.  Στο μέσον του ταβανιού, δίπλα από το γύψινο της λάμπας, μια αράχνη ύφαινε το πανί της αθόρυβα, προφανώς μέρες τώρα. Το εργόχειρο ήταν στα τελειώματα. Η μικρή ταραντούλα ξεκουραζόταν σε μια άκρη και καμάρωνε την παγίδα που σκάρωσε. Ιουυυυ Αντώνη μου, την αράχνη βλέπεις; τσίριξε η γυναίκα του, ύστερα έπιασε τον ανθοστάτη από το προσκεφάλι του, πάτησε πάνω στην κάσα και κατάστρεψε τη ματαιοδοξία της ταραντούλας./  Από την ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων "Τα σοκολατάκια"