ΕΝΑΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ

Περνά καθημερινά από μπροστά μου, ακουμπώντας πάνω στο μπαστούνι τα χρόνια που βαραίνουν τη θύμηση και την ύπαρξή του.
Απλός, κάτασπρος γενειοφόρος, το ίδιο πάντα ατημέλητος, αψηφά ακόμα και τη βροχή που σήμερα πέφτει δυνατή πάνω στις αστικές ομπρέλες μας.
Κάθε φορά προσπαθώ να του πω μια καλημέρα, αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν το κατάφερα. Ποτέ δεν συναντήθηκαν τα βλέμματά μας. Κοιτάζει πάντα χαμηλά, σα να προσπαθεί να μετρήσει κάθε χαλίκι που πατά, σα να ρουφά ενέργεια από τη γη στο κάθε του βήμα. Δεν είδα ποτέ τα μάτια του...
Πάνω, κάτω... Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή, η ίδια ώρα, η ίδια κίνηση!!!
Ποια όνειρα απραγματοποίητα αλήθεια κουβαλά;
Πόσο περήφανα σκυφτά προχωρεί χωρίς να ζητά από τους ανθρώπους την καλημέρα τους, χωρίς να την έχει ανάγκη!!!
Δεν γνωρίζω ποιός είναι και αποφάσισα να μην επιδιώξω να το μάθω ποτέ..
Μου αρκεί που βαδίζει μόνος και δε ζητά τίποτα μέσα στη βροχή.
... Ούτε μια ομπρέλλα!!!!