Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

UNTITLED



Η ατμόσφαιρα άρχισε να γίνεται όλο και πιο μεθυστική, το ποτό χαλάρωνε τις αντιστάσεις και ο καπνός των τσιγάρων έδινε στο χώρο μια απόκοσμη όψη, όπου οι φιγούρες των θαμώνων γινόταν αέρινες γαλάζιες σιλουέτες λικνιζόμενες δειλά δειλά στο ρυθμό της μουσικής του μαγαζιού.
Η παρουσία της Αλεξάνδρας δεν πέρασε φυσικά απαρατήρητη και κάθε φορά όλο και κάποιος γνωστός την πλησίαζε για να την χαιρετήσει. Το διαπεραστικό της βλέμμα αντιλαμβανόταν τις ματιές που ξέφευγαν από τις παρέες των νεαρών με προορισμό το κορμί της. Ένα χαμόγελο στα χείλη της διαγράφονταν, αυτή τη φορά διαφορετικό από κάθε άλλη, με μια πίκρα στην άκρη, που έκανε να αλλάζει το χρώμα των χειλιών της από γλυκό κόκκινο σε ανεπαίσθητο γκρι. Ήταν όμως χαμόγελο και είχε καιρό να χαρίσει στον εαυτό της ένα χαμόγελο. Δε νοιαζόταν να το χαρίσει σε κανέναν άλλο, έναν χρόνο τώρα από το θάνατο του Μιχάλη, πολύ δε περισσότερο αυτή τη βραδιά.
Η μουσική έμπαινε βαθειά στο κορμί και την καρδιά της και άρχιζε να κινεί τους μύες, τα νεύρα και τις αρθρώσεις πάνω στο σκαμπό. Τα μάτια της σιγά-σιγά χαμήλωσαν ακολουθώντας την κίνηση των ποδιών και η μέση της στριφογύριζε πάνω στο σκαμπώ με μια ρυθμική κυκλική κίνηση γύρω από τους γοφούς. Ο νεαρός μπάρμαν δεν είχε σκοπό να ρωτήσει ξανά την Αλεξάνδρα για τις αλκοολικές της προτιμήσεις και αρκέστηκε να γεμίζει το άδειο ποτήρι με τεκίλα.
Με κλειστά τα μάτια έφερε το ποτήρι στα χείλη και αφού τα έβρεξε αρχικά, ήπιε μια γουλιά που κατέβηκε πυρακτωμένη στο λαρύγγι της και από εκεί στην καρδιά της. Το αίμα πλημμύρισε από εκατομμύρια μόρια αλκοόλ που μέσα σε ένα ξέφρενο ρυθμό άρχισαν να το ωθούν προς όλες τις κατευθύνσεις του σώματός της με ταχύτητες τρελές, πυρακτώνοντας τις φλέβες και τις αρτηρίες της, σαν τον ατμό που ξεχύνεται από το ζεστό καζάνι της ατμομηχανής για να κινήσει τους σιδερένιους τροχούς του τρένου πάνω στις ράγες. Μόνο που η Αλεξάνδρα δε χρειαζόταν ράγες για να κινηθεί, ούτε ποτέ στη ζωή της δέχθηκε να κινηθεί πάνω σε ράγες σε προκαθορισμένες διαδρομές που η ίδια δεν είχε σχεδιάσει.
Ο κόσμος γύρω της είχε χαθεί. Δεν υπήρχαν τεκνά, ούτε μπάρμαν, ούτε Βασιλική, ούτε καπνοί, ούτε ερωτικές ματιές, ούτε τρένα. Μόνο μουσική και αίμα. Αίμα ζεστό σε μια συνεχή κίνηση, λευκά, ερυθρά αιμοσφαίρια μαζί με σταγόνες ολόκληρες αλκοόλ, στο κόκκινο χρώμα της φωτιάς, αίμα μαζί με νότες, αίμα εξαγνιστικό και λυτρωτικό.
Είχε πλέον βρεθεί στο κέντρο του μαγαζιού μόνη και γύρω όλος ο κόσμος, αθέατος γι΄αυτήν, ακολουθούσε με τα μάτια του το λίκνισμα του κορμιού της, άνδρες και γυναίκες. Οι εντολές στο σώμα δινόταν κατευθείαν από την καρδιά της και ο εγκέφαλος αρκούνταν και μόνο να της χαρίζει την έκσταση, που την προστάτευε και εξύψωνε την ψυχή της. Στα μάτια των νεαρών γύρω διαγράφονταν πάνω στο στενό μπλουζάκι το σχήμα των θηλών του στήθους της και οι γραμμές του στρίγκ στο λευκό της τζιν. Αδηφάγα τα βλέμματα έστεκαν με κομμένη την ανάσα…. Το στήθος της συμμετείχε πρόθυμα στην ιεροτελεστία του χορού, αλλά τα πράσινα μάτια ήταν βυθισμένα σε άλλους κόσμους, σε άλλα παράλληλα σύμπαντα, που κανείς θνητός δεν είχε δεί και μόνο αυτή είχε το προνόμιο να βλέπει. Προνόμιο που της δώσαν οι Θεοί σε αντάλλαγμα της κίνησης του κορμιού της, μιας κίνησης που ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με τη Θεία Κίνηση των αστεριών από τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης μέχρι σήμερα και η οποία θα συνεχιζόταν στο άπειρο για πάντα, όταν η Αλεξάνδρα θα είχε φύγει από αυτόν τον κόσμο και θα πήγαινε κοντά τους.
Όταν φωνές μπερδεμένες, μια πάνω στην άλλη, άρχιζαν να κακοποιούν τη μουσική και να την εμποδίζουν να φτάσει στο αίμα της, το σύνθημα είχε δοθεί. Σιγά-σιγά έπρεπε να πατήσει στη γη και να βρεθεί στον κόσμο της, ανάμεσα στους ανθρώπους, στο μέσον ενός επαρχιακού μπαρ…
Με τα μάτια της έψαξε να βρει το ποτήρι πάνω στην μπάρα που ήδη ο μπάρμαν ξαναγέμιζε κοιτάζοντάς της σα να μην είχε ξαναδεί γυναίκα στη ζωή του. Έστριψε ένα τσιγάρο και ρούφηξε βαθειά τον καπνό του μαζί με μια γουλιά τεκίλα. Τα βλέμματα των νεαρών πολιορκούσαν το κάστρο. Τώρα ξεκινούσε το παιχνίδι και η Αλεξάνδρα γνώριζε πολύ καλά τους κανόνες του….

Απόσπασμα από αδημοσίευτο έργο μου
Διότι μπορεί η αγαπημένη μου να είναι η Ποίηση, αλλά
την απατώ εσχάτως με την Πεζογραφία....

2 σχόλια:

  1. μπορεί μια, μια και μόνη λέξη, να σε κάνει να δεις το κείμενο και τον συγγραφέα του αντεστραμμένους.
    ( έχω το Λευκό Πύργο αναστραμμένο σε φωτό, ξέρετε)

    μία μόνον.

    στα χαμάμ του λόγου οι λέξεις λικνίζονται βαριά, προσπερνώντας την παρανάγνωση.

    γιατί απλά δεν υπάρχει παρανάγνωση.

    σας φιλώ, σκορπιέ της νύχτας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντιστροφή του ειδώλου = σκοτεινός θάλαμος φωτογραφικής μηχανής.
    Το αποτέλεσμα πάλι είναι το ίδιο: Το είδωλο στην φυσική του μορφή τυπωμένο τώρα σε χαρτί.

    Καλή σου μέρα nyxterino

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΡΟΥΜΠΙΝΑ - Η γκεζερά της Αθωότητας

  Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο από το e-shop των Εκδόσεων Ελκυστής, κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:  You can get the book from ...