Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2019

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ





Έφυγες στις έξι το πρωί,
προτού ανοίξει το συνεργείο στη γωνία.
Είχες κλείσει με το αυτοκίνητο την είσοδό του
για να ανοίξεις μια χαραμάδα
στο συρτάρι με τα μολύβια μου,
εκεί που έκρυβα τις νότες του φεγγαριού
μόνο για μένα,
εκεί που είχα φυλακίσει τα Χριστούγεννα
για να αντέξω την πλήξη.
Στο μαξιλάρι ξέχασες μια πεταλούδα.
Κουβαλούσε στα φτερά της
το χρώμα του νάρδου,
λίγο πριν λουστεί με το αίμα 
των αμνών του Πάσχα,
το άρωμα των λεμονιών
από τα περιβόλια των αηδονιών
και τη φρεσκάδα μια θάλασσας αόρατης
σε ανίερα βλέμματα.
Ο μάστορας στο συνεργείο με κοίταξε
με οίκτο σήμερα.
Ξέχασα να φυλάξω
ένα κομμάτι αποξηραμένου φιλιού σου
στα τετράδιά μου.

Χ.Λ

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2019

Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΛΕΞΗ (προδημοσίευση)


Salvador Dali: Ανεμόμυλοι με πεταλούδες

   Το μοναδικό δέντρο στην πλαγιά το είχε πιάσει ένας Καλόγερος, κάθε μέρα προσευχόταν στην αστραπή του Θεού που το έκαψε αναίτια, το άφησε χωρίς κλαδιά και φύλλα να τον προστατεύουν από το ξεροβόρι, τη βροχή  και την κάψα του ήλιου, δεν έδωσε σημασία στους ταξιδιώτες συνέχισε να μετράει τους κόμπους της ροζιασμένης βέργας του, ο Γέρος κοντοστάθηκε, τον καλημέρισε, τον ρώτησε αν πάνε καλά για την μεγάλη πόλη πίσω από τις βουνοκορφές, την ώρα που το δάχτυλο του Καλόγερου ψηλάφιζε τον τελευταίο κόμπο της βέργας του, κούνησε το κεφάλι ο Καλόγερος, σήκωσε τη βέργα στον ορίζοντα, την κάρφωσε στο σημείο που συναντιόταν η Όστρια με τον Γαρμπή, μια πληγή χαίνουσα σχηματίσθηκε στο μαλακό πλευρό του ουρανού, ξεχύθηκαν οι δυο αγέρηδες, έπλεξαν τα βρώμικα μαλλιά του Καλόγερου κοτσίδες, ο Γέρος παραπάτησε από την ορμή τους, έπεσε πάνω στην πανοπλία Εκείνου.
Πόλεμος γίνεται στην πόλη, είπε ο Καλόγερος, μεταμορφώθηκε σε Γυναίκα νέα, δυο μαστοί φύτρωσαν στο στήθος του, έτρεχαν αίμα, έσκυψε ο γέρος βύζαξε τις θηλές, ξεδίψασε.
Δεν με φοβίζει ο πόλεμος Γυναίκα, είπε ο Γέρος μόλις τέλειωσε το βύζαγμα, τότε η Γυναίκα ξανάγινε Καλόγερος, τράβηξε με δύναμη τη βέργα από τα πλευρά του ουρανού, η πληγή άφησε πάνω του μια στίξη.
Πού μπορούμε να ξαποστάσουμε γέροντα;  ρώτησε.
Στην ίδια πέτρα που ξαποσταίνω κι εγώ, είπε, τρείς μοιράστηκαν την ίδια πέτρα, κοντά ο ένας με τον άλλον, τα σώματά τους κόλλησαν, έγιναν ένα, η πανοπλία ζεστάθηκε, το μέταλλό της ίδρωσε σταγόνες δάκρυα από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, σηκώθηκε ο Καλόγερος από την πέτρα και είπε στους ταξιδιώτες.
Σήμερα πεθαίνω ευτυχισμένος γιατί κλαίει για μένα μόνο ο Χάρος,
Οι άνθρωποι κλαίνε γέροντα, αντέτεινε ο Γέρος,
Οι άνθρωποι δεν κλαίνε για ό,τι δεν είχαν, μόνο γι΄αυτά που έχασαν,
Ο Χάρος τι έχασε και σε κλαίει; απόρησε ο Γέρος,
Δεν μπόρεσε να πάρει την ψυχή μου, λογάριαζε σε μια αρσενική ψυχή, αλλά εγώ είμαι και αρσενική και θηλυκή ψυχή, όπως με έπλασε ο Θεός μου,
Πώς το κατάφερες αυτό γέροντα; ξαναρώτησε,
Έψαξα… είπε και πέθανε όρθιος, κοκάλωσε το σώμα, έγινε μια δεύτερη χλωρή ρίζα δίπλα στην αστραποκαμένη, οι κάμποι της ροζιασμένης βέργας του έγιναν κλωνάρι, βλάστησαν καινούρια φύλλα και μικρούς αιμάτινους καρπούς, έκοψε έναν ο γέρος, τον έφαγε, έκανε νόημα σ΄ Εκείνον να τον ακολουθήσει, έτριξε η πανοπλία καθώς σηκώθηκε από την πέτρα, κοκάλωσε πάνω της ο ιδρώτας φτιάχνοντας ένα ανάγλυφο με ρυάκια και ποτάμια μνήμης, από το κεφάλι ίσα με τα πόδια της, μπορούσε τώρα κάποιος να τα ψηλαφίσει εύκολα, αναγνωρίζοντας την αγωνία του Χρόνου, όταν εκείνος κυλούσε ρευστός, πριν παγώσει και γίνει ένα με το κρύο μέταλλο./

Απόσπασμα από την ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΛΕΞΗ

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019

ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ



 Πίνακας Vincent Willem van Gogh: "Έναστρος ουρανός" 


Ας μιλήσουμε για σχιζοφρένεια.

Μην τρομάζετε. Το πριόνι μου, το έβαλα για φόρτιση.
Άλλωστε, πέρασε καιρός από τότε.

Ο χρόνος προσπερνά και παράλληλα καταπατά κάθε αλήθεια που κρύβεται μέσα σε όποιο διαγνωσμένο, παρανοϊκό μυαλό. 

Τί θεωρείται σχιζοφρένεια;

  Σχιζοφρένεια, θεωρούν οι κλειστόμυαλοι πολυγνώστες ή οι ημιμαθείς, οτιδήποτε δεν ανήκει στο δικό τους αισθητηριακό πεδίο, στη δική τους τυποποιημένη διαγράμμιση. Οτιδήποτε σερβίρεται σε γκουρμέ άρθρα, και σε πολυδάπανες Χολιγουντιανές ταινίες. Κατά κύρια και προσωπική εμπειρία, η πάθηση της σχιζοφρένειας, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με ό,τι διδάσκουν ή θα ήθελαν να υποστηρίζουν όσοι βαριούνται να ενημερωθούν, να πειραματιστούν ή και να αλλάξουν τις πεποιθήσεις, τους φόβους και την άγνοια τους. Πολλούς από αυτούς άλλωστε, τούς δεσμεύει και ο Δεοντολογικός κώδικας τού επαγγέλματός τους.
  
  Η φωτοευαισθησία, η υπερευαισθησία, η εντιμότητα, η υπέρ αντίληψη, η αλήθεια και η ενσυναίσθηση σε έναν απάνθρωπο κόσμο, είναι λίγα από τα πολλά υπαρκτά χαρακτηριστικά της. Η ακρότητα στα αντανακλαστικά, η υπερσκεψία (υπερανάλυση), το «χάσιμο», η μόνιμη υπερδιέγερση, αλλά και η ευφυΐα. Οι καλλιτεχνικές τάσεις, η 24ωρη ετοιμότητα δράσης, νεύρα κρόσσια, μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια. Λέξεις, φράσεις, όνειρα που –μερικές φορές- προβλέπουν το μέλλον, μελωδίες από το πουθενά, ή από ένα άγνωστο κάπου.

  Πόσοι από εσάς πιστέψατε μια φωτογραφία από τον πλανήτη Άρη; 

 Πόσοι από σας πιστεύετε στον Θεό, τους Αγίους, τους Αγγέλους ή τις γραφές και τα γραφόμενα των υπέροχων φιλοσόφων μας; 
Τελικά τον πλανήτη Άρη, τον έχετε δει με τα μάτια σας; Τον Θεό, τους Αγίους, τους Αγγέλους, τούς έχετε δει; Τους φιλοσόφους μας, τούς έχετε γνωρίσει;

  Η απάντηση μάλλον είναι "Όχι", σε όλες τις ερωτήσεις. Ο καθένας μας όμως, πιστεύει σε κάτι από τα παραπάνω ή και σε όλα.

 
Μέσω των πλανητών, κάποιοι προβλέπουν τα φυσικά φαινόμενα και άλλοι το μέλλον. Οι θέσεις και οι περιστροφές των πλανητών, δημιουργούν διαφορετικά μαγνητικά πεδία. Όπως και να έχει, εσείς τούς πιστεύετε δίχως άλλο, επειδή δεν διαθέτουν τρελόχαρτο. 

  Δεν έπεσε στην αντίληψή μου άνθρωπος ο οποίος να χλευάζει έναν θαυμαστή ή διδάκτορα της φιλοσοφίας. Άλλωστε, η φιλοσοφία χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα για το marketing προώθησης ιδεών, αγαθών και υπηρεσιών. Στη Νομική, την ψυχολογία, την όποια θρησκεία, αλλά και τον αποκρυφισμό. Θα ήταν σχεδόν αυτοκαταστροφικό, να μην υποκλινόμαστε στην δύναμη των φιλοσοφικών συμπερασμάτων. Στη σύντομη αγαλλίαση, καθοδήγηση ή δικαίωση που μάς προσφέρουν τα φιλοσοφικά αποφθέγματα. Έχω βάσιμες υποψίες, ότι πολλοί από εμάς προσευχόμαστε για ένα θαύμα. Όμως, όπως είπε και ο Lily Tomlin:  

«Όταν ο  άνθρωπος μιλά στο Θεό, το λένε 'προσευχή'. Όταν ο Θεός μιλά στον άνθρωπο, το λένε 'Σχιζοφρένεια'.»

Εκτός βέβαια και αν ο παθόν, διαθέτει χρίσμα Ιερέα, ή Μάστερ Πνευματιστή, Δαιμονολόγου, Αστρολόγου, ή Μέντιουμ.

  Σας προβλημάτισα; Γελάτε; Μην μου πείτε ότι ποτέ σας δεν έχετε διαβάσει ζώδια. Μην μου αρνηθείτε ότι ούτε μία φορά, δεν έχετε δεχθεί -έστω για πλάκα- να σας ερμηνεύσουν το κατακάθι του καφέ, ή δεν επιθυμήσατε κάποτε να σας ρίξουν πασιέντζα.

 
Μην μου αρνείστε τα γεγονότα, περί απίστευτων συμπτώσεων. Περί χαρισματικών παιδιών, με εξαίρετα ταλέντα από μικρή ηλικία, που δεν μπορεί να εξηγήσει ανθρώπινος νους. Για αυτόν λοιπόν τον λόγο, η όποια τους διαφορετικότητα λαμβάνει μια ιατρική διάγνωση, όπως και μια φαρμακευτική αγωγή, που ως εκ τούτου, τούς στιγματίζει, συνοδεύοντάς τους για όλη τους την ζωή. Άραγε, αν όλοι μας περνούσαμε από ψυχιατρικό έλεγχο σε κάποια φάση της ζωής μας, πόσοι από εμάς θα φεύγαμε από το ιατρείο του ειδικού ψυχικής υγείας, δίχως συνταγογράφηση; Πόσοι από εμάς θα φεύγαμε δίχως διάγνωση Ψυχικής πάθησης; Τροφή για σκέψη.

  Ένας ολόκληρος πλανήτης, ένα ολόκληρο σύστημα, στηρίζεται επάνω στην αδυναμία σου να διαχειριστείς τους ρομποτικά γρήγορους ρυθμούς της ζωής. Στην αδυναμία σου να αποκτηνωθείς και να αδιαφορείς για ό,τι θλιβερό συμβαίνει γύρω σου. Στην αδυναμία σου να καταπατήσεις μέχρις εσχάτων τον συνάνθρωπό σου, για να ανέβεις σε μία εφήμερη κορυφή. Στην αντίδρασή σου, που ταράζει τα νερά όσων εξαπατούν το κοινωνικό τους σύνολο. Στην αγανάκτηση της επιβαλλόμενης απάνθρωπης κοινής λογικής, και της καταπάτησης χαμένων ψυχών, προς τιμήν της κάλυψης μέρους της ματαιοδοξίας των καταπατητών.

-Μην αντιδράς! Σώπαινε και συμβιβάσου. Αλλιώς, μέσα! 'Η αλλιώς, στην καταστολή. Να πάψεις να σκέφτεσαι και να ανησυχείς για τον κόσμο. Άλλωστε, δεν φτιάχτηκε για εσένα. Για τα ανήσυχα πνεύματα, η  ομοιομορφία είναι βαρετή, αλλά σε ένα πλήθος με πανομοιότυπα χαρακτηριστικά, είναι ευκολότερη η χειραγώγηση προς την κατεύθυνση που επιθυμούν, οι πραγματικοί ψυχοπαθείς.

-Δεν είσαι ικανός για εργασία! Γιατί αν κάποιος παράξενος πελάτης στην εργασία  σου, -που θεωρείται γνωστικός- σε βρίσει στα καλά καθούμενα ή χειροδικήσει σε συνάδελφό σου, επειδή ο ίδιος είναι στριμμένος ή δεν ξύπνησε καλά, εσύ θα το σκέφτεσαι για ένα δίμηνο το λιγότερο και πνιγμένος από το άδικο, θα βγάζεις αφρούς από το στόμα και θα κοπανάς το κεφάλι σου στο ντουβάρι, για να μην κοπανήσεις το δικό του.



Η δική σου ανεξαρτησία θα είναι για αυτούς, μια συνεχόμενη απειλή. Πρέπει να σε ακυρώσουν πάση θυσία. Τί θα γινόταν αν μια μέρα, δημιουργούσαμε μια τεράστια ομάδα με παιδιά asperger και διαγνωσμένους συνειδητοποιημένους σχιζοφρενείς;
Θα αλλάζαμε τον κόσμο. 
  Τον εαυτό μας άλλωστε, τον αλλάξαμε χρόνια πριν την διάγνωση και χρόνια μετά. Όπως καταλαβαίνετε όμως, κατά αυτόν τον τρόπο το σύστημα τους, θα κατέρρεε.

  Για να μην επέλθει λοιπόν κατάρρευση τού συστήματος των αδαών και συμφεροντολόγων, η κοινωνία φροντίζει συνεχώς να παραποιεί, να εκμεταλλεύεται, να παραγκωνίζει, να χρησιμοποιεί, να περιφρονεί ή ακόμη και να προκαλεί, αυτές τις μειονότητες.

  Σκεφτείτε ότι η απεξάρτηση από το αλκοόλ, είναι ευκολότερη από την απεξάρτηση της προκληθείσας εξάρτησης, από μία ή δύο ελάχιστες, αλλά αναγκαίες κρατικές παροχές.

Σύντομη αναδρομή: 

  Ήταν ο Γιώργος. Ντρεπόταν να μας εκμυστηρευτεί, ότι διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Βγαίναμε που και που για καφέ στην Καμάρα της Θεσσαλονίκης. Ήταν πάντα κομμάτια από τα κατασταλτικά. Περπατούσε σαν υπνωτισμένος. Κράταγε μετά βίας την ισορροπία του. Κάποιες φορές κατουριόταν επάνω του.
Ακράτεια. 

  Δύο άτομα τον κρατούσαμε να μην ορμήσει σε έναν πατέρα, ο οποίος μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, κακοποιούσε τον περίπου τριών ετών γιο του. Δύο άτομα, κρατούσαμε μετά βίας ένα -μέχρι εκείνη την στιγμή- ναρκωμένο ζόμπι, για να μην ορμήσει σε ένα κτήνος που είχε μελανιάσει το παιδί του στο ξύλο, μπροστά σε τόσους περαστικούς. Δίχως ενδοιασμούς, δίχως ντροπή, δίχως οίκτο. Άλλωστε, κανείς δεν θα παραβίαζε την ακεραιότητα του, για να τον σταματήσει. Μονάχα ένας τρελός. Ο Γιώργος. Μα ακόμη και αυτόν, τον συγκρατήσαμε εμείς, οι γνωστικότεροι. Δεν θέλαμε να  δώσουμε τροφή στις εφημερίδες να γράψουν, πως ένας τρελός δήθεν αχαπάκωτος, επιτέθηκε σε έναν αθώο πολίτη, οικογενειάρχη, με γυναίκα και παιδί. Με δεκάδες περαστικούς, οι οποίοι παρέλειψαν να αγοράσουν ποπ-κορν από το περίπτερο και χάζευαν το συμβάν ως αποχαυνωμένοι θεατές, της ανεξέλεγκτης εξέλιξης του υποτιθέμενα, ηθικού μας πολιτισμού. Εδώ δεν πίστευαν και δεν αντέδρασαν σε αυτό που φανερά αντιλαμβανόντουσαν. Θα πιστέψουν ή θα αντιδράσουν σε κάτι, για το οποίο είναι ανίκανοι ή αρνητικοί στο να αντιληφθούν; Θα πιστέψουν σε οτιδήποτε δεν μπορούν να ακούσουν ή να δουν ή ακόμη και να νιώσουν;

  Και για να προλάβω κάποιον νεοσύλλεκτο ειδικό ψυχικής υγείας που πιθανόν να σκεφτεί, ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ότι η σχιζοφρένεια πυροδοτείται στον κάθε ασθενή, σε διαφορετικές καταστάσεις, υπό συγκεκριμένες συνθήκες με διαφορετικά ερεθίσματα... Θα ήθελα λοιπόν να τον ενημερώσω, πως το ψέμα, η αδικία, η κακοποίηση, η κοροϊδία, ο εξευτελισμός, η εξαπάτηση, η χειριστικότητα και η βία, εξοργίζουν όλους τους σχιζοφρενείς ανεξαίρετου. Οι κοινωνικοί κανόνες πιάνονται χέρι-χέρι με τους νόμους και αφού οι ειδικοί, έμπειροι, και πλέον σύγχρονοι φιλόσοφοι τής εποχής μας τούς επεξεργαστούν, ο καθένας τους βγάζει τα συμπεράσματα του, υπέρ των συμφερόντων του. Υπέρ πίστεως και τσέπης.

  Αν ο Γιώργος εν τέλει ορμούσε στον ανίκανο πατέρα, ο πατέρας θα ήταν ένα θύμα κακοποίησης από έναν σχιζοφρενή. Αν ο πατέρας εν τέλει σκότωνε στο ξύλο μέχρι θανάτου το παιδί του, ο νόμος υπεράσπισης θα χρησιμοποιούσε μία ψυχική διάγνωση, έτσι ώστε ο γονέας να χρεωθεί τις ελάχιστες ποινές.

"Σχιζοφρενής ιμιτασιόν σκότωσε το παιδί του χτυπώντας το επανειλημμένα στη μέση του δρόμου." ή

"Σχιζοφρενής αφηνιασμένος επιτέθηκε βίαια, σε έναν αθώο πολίτη."

-Διαλέγεις και παίρνεις.

  Για αυτό σας λέω. Ζω σε λάθος κόσμο και δεν ξέρω πότε φεύγει το επόμενο αστρικό Βαγόνι για τον Σχιζοφρενοκόσμο!

  Ο Αϊνστάιν εξέφρασε μια εύλογη απορία. 

"Εγώ είμαι ο τρελός ή όλοι οι άλλοι." 

  Την ίδια απορία έχω εκφράσει πολλές φορές στην ζωή μου.

Σχιζοφρένεια: Μια διάγνωση που οι ειδικοί κλείνουν τα μάτια τους, και δεν παραδέχονται την πολυδιάστατη υπόστασή της. Εφαρμόζουν μονάχα, ό,τι είναι νομίμως δυνατόν, για να την καταστείλουν. Δεν ψάχνουν να την αναδιοργανώσουν, να την προσαρμόσουν κοινωνικά, αλλά ούτε και να την «εκμεταλλευτούν» δημιουργικά, έτσι ώστε οι πάσχοντες να προσφέρουν σε ένα -έστω- μικρό κοινωνικό σύνολο.

  Μάθετε λοιπόν πως οι φωνές μας, δεν είναι πάντα μια ψευδαίσθηση και κάποιες φορές, προκαλούνται από κάποιο συγκεκριμένο εξωτερικό και μη εμφανή για εσάς ερέθισμα. Αυτό το γεγονός, είναι αποτέλεσμα της υπερευαισθησίας και της υπέρ αντίληψής μας.

  Με την υπερκινητικότητα των μορίων του αέρα, παράγονται κύματα. Παλμοί. Συχνότητες. Οι συχνότητες, δημιουργούν ήχους. Οι ήχοι, γίνονται λέξεις και φράσεις που, η κοινή ικανότητα ακοής και αντίληψης, αδυνατεί να συγκροτήσει, να αποκωδικοποιήσει και εν τέλει, να κατανοήσει.
-Πώς νομίζετε ότι κάποιοι ιερείς, προέβλεψαν μερικές μελλοντικές εξελίξεις της ανθρωπότητας οι οποίες μάλιστα, επιβεβαιώνονται μετά από χρόνια;
-Πώς νομίζετε ότι οι φιλόσοφοι, συνέταξαν τα φιλοσοφικά τους συμπεράσματα για τον κόσμο, τα οποία μας καθοδηγούν μέχρι και σήμερα;
-Πώς νομίζετε ότι οι πνευματιστές, βλέπουν μία επερχόμενη κατάσταση ενός πελάτη τους; ( δεν αναφέρομαι σε τσαρλατάνους.)
-Πώς νομίζετε ότι λειτουργούν τα κινητά μας τηλέφωνα, ή η τηλεπάθεια. (Σημ: Ο εγκέφαλος μας για να λειτουργήσει, δημιουργεί χημικές ενώσεις, και καταναλώνει ενέργεια για να τις φέρει εις πέρας.)

  Οι παραπάνω, κατάφεραν ή  καταφέρνουν τα επιτεύγματά τους, μέσω πνευματικών και ψυχικών ασκήσεων τού συνειδητού νου, με το υποσυνείδητο. Μέσω σκληρής  μελέτης, πειραματισμών, και παρατήρησης ετών ή μέσω κάποιων ασκήσεων, μυήσεων ή και τελετών. Κάποιες από αυτές τις τελετές, έχουν καταγραφεί και αναλυθεί, μέσα από τις γνώσεις που μάς πρόσφερε ο γνωστός σε όλους μας Tesla. Για όσους δεν τον έχουν ακουστά, ο Tesla είναι -εκτός των άλλων- ο εφευρέτης των ραδιοσυχνοτήτων, τής ενέργειας και τού ραδιοφώνου. Δυστυχώς όμως, οι άνθρωποι φρόντισαν να τον βγάλουν εξίσου τρελό. Κι ας παρέδωσε τις αποδείξεις από τα πειράματα του στους επιστήμονες. Κι ας χρησιμοποιούν τις εφευρέσεις του μέχρι και σήμερα.

  Η σχιζοφρένεια λοιπόν, δεν είναι ακριβώς ψυχική πάθηση. Θα την χαρακτήριζα περισσότερο ως ένα είδος πνευματικής ανισορροπίας, ή πιο συγκεκριμένα, ως ένα ταλέντο διαυγούς συναίσθησης, που δυστυχώς αποδίδει μία διαφορετική οπτική του κόσμου, σε όλα τα αισθητήρια όργανα αυτού που την κατέχει. Έτσι, ο κάτοχος θα πρέπει να είναι ικανός να ισορροπήσει πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, δύο διαφορετικών κόσμων. Ανάμεσα σε δυο διαφορετικές, πραγματικότητες.

"Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλαζονεία, από το να καταδικάζουμε ως ψεύτικο, κάθε τι που δεν μπορούμε, να αντιληφθούμε."
Michel de Montaigne.

  Δεν ξέρω αν θα άντεχα να επιβιώνω μέχρι σήμερα, αν δεν υπήρχε η ιδιότητα της σχιζοφρένειας.

  Είναι αδιανόητο το πόσο απάνθρωπος, αναίσθητος, εγωιστής και μισαλλόδοξος άνθρωπος θα ήμουν, αν δεν είχα σχιζοφρένεια.

  Αντικαταστήστε την λέξη σχιζοφρένεια με τις φράσεις, αυξημένο ένστικτο, αδυναμία διαχείρισης της απανθρωπιάς, της αδικίας, του ψέματος και τότε θα λύσετε πολλές από τις απορίες σας.
Ποιος αναίσθητος ασθενεί ψυχικά;
Μάλλον κανείς ή ελάχιστοι.
Γιατί άραγε;

 Το πριόνι μου φόρτισε.
Θα το βάλω στην θέση του.

  Αφήνω την αλήθεια να πριονίζεται από τους μη διαγνωσμένους.

  Αφήνω την χειριστικότητα, την επιβλητικότητα, το ψέμα, την βία, τα αίματα και τις εικόνες θρίλερ επιστημονικής φαντασίας να γίνονται πράξη, από τους αδιάγνωστους γνωστικούς.
  
  Εγώ, είμαι σχιζοφρενής.

  Και μέσα στην τόση τροφή για σκέψη, παραδίδω ένα απόσπασμα από το βραβευμένο μου βιβλίο με στοχαστικά δοκίμια, το οποίο δεν έχει επίσημα εκδοθεί.

-Αντίλογος  Εκ του Ασφαλούς.-

«Η συνείδηση, είναι στοιχείο για λίγους. Δεν τούς συναντάς συχνά. Είναι κλεισμένοι σε κλινικές.
Π-ε-ρ-ι-ο-ρ-ι-σ-μ-έ-ν-ο-ι...
Για να μην διαβάλουν την ου-τοπική ονειρεμένη αισθητική των ασυνείδητων.
Αυτή που δημιούργησαν για να θεραπεύσουν, την πάσχουσα άρνηση τους για αυτογνωσία.
Την αδυναμία τους για μάχη.[…]
Τούς το απέδειξες.
Δεν είναι η ιδέα σου.»

Με εκτίμηση
Λίτσα Γιούτη

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: Η Λίτσα Γιούτη, γεννήθηκε τον Απρίλη του 1984 στα Χανιά της Κρήτης, και έχει υιοθετηθεί από μια όμορφη οικογένεια στην Θεσσαλονίκη. Έχει ασχοληθεί εθελοντικά και για περίπου επτά χρόνια με ανθρωπιστικούς συλλόγους υγείας και επανένταξης, ενώ για λίγο διάστημα λειτουργούσε ως ραδιοφωνική παραγωγός στο ra2fono.gr Έχει εκδώσει σε αυτό-έκδοση το πόνημα «Φωνές&Ψίθυροι» σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, ενώ το δεύτερό της ακυκλοφόρητο δημιούργημα στοχαστικών δοκιμίων«Εκ του Ασφαλούς» (Αντίλογος), πήρε το πρώτο βραβείο συλλογικού έργου το 2018. Εκτός από την φωνή της πένας, η μουσική δεν θα μπορούσε να λείπει από την ζωή της, εξού και τα βιβλία της, πάντα συνοδεύονται από προσωπικές της δημιουργίες, μουσικά και στιχουργικά.

“Όταν μού στερηθεί και η ύστατη σταγόνα οξυγόνου,
ελπίζω να βαστώ στα χέρα μου ένα φύλλο χαρτί και ένα μολύβι.
Ώς τελευταία μου επιθυμία,
η καταγραφή τής ωδής μου, προς το όνειρο.”

Είναι πτυχιούχος ως τεχνικός Δικτύων και συστημάτων, υλικού και λογισμικού. Δίπλωμα επαγγελματικής ηχοληψίας με πρακτική προϋπηρεσία στο Studio Κινητίρ.
BSc Counceling Psychology
Πιστοποιητικό επιμόρφωσης στον τομέα: Ψυχολογία, Φιλοσοφία και Προπονητική ζωής.
Pr.Diploma on NLP (Νευρογλωσσικός προγραμματισμός.)
Certificate on Hypnotherapy (Θεραπευτική ύπνωση.)
Ο.Α Dip Angel Counceling & Therapy (Αγγελική θεραπεία και συμβουλευτική.)
Μέλος της Διεθνούς ένωσης θεραπευτών.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΝΕΡΟ



Φωτο: Απόβλητα στις Σκουριές Χαλκιδικής.

Η πλάτη του στηριγμένη πάνω στον σταφιδιασμένο κορμό απ’ το αλμυρίκι συγκλονιζόταν απ’ τις κράμπες. Παραλυμένος, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν ν’ ατενίζει το έρεβος στην επιφάνεια του ποταμού, καθώς τα όρνια συνωστίζονταν γύρω του. Ν’ ατενίζει παίζοντας με τα χρυσά νομίσματα του, που ξεχείλιζαν από εκείνη την γαβάθα πλάι του.
Θυμόταν στην απέναντι όχθη, όταν ήταν μικροί, που κρύβονταν πίσω απ’ τους ολοζώντανους θάμνους καρτερώντας τις βίδρες. Τους άρεσε να τις αντικρίζουν έτσι κεφάτες να στροβιλίζονται  αμέριμνα μέσα στα κρυστάλλινα νερά, πότε πότε τσιμπώντας από κανέναν νεογέννητο κυπρίνο. Αν ήταν τυχεροί μάλιστα πετύχαιναν και τους κάστορες να ξεμυτίζουν ντροπαλά απ’ τα ξύλινα οχυρά τους.
Εκεί τώρα, ένας φωτογράφος  χάριζε αθανασία στην σκηνή που σιγοψιθύριζε τον θάνατο. Κάποτε οι κυνηγοί στιγμών ξετρελαίνονταν που στο μέσο της άγονης ερημιάς ξεπρόβαλε το χωριουδάκι τους με την όαση που έσφυζε από ζωή. Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι κατέφθαναν για ν’ απαθανατίσουν τις ύστατες στιγμές αυτού εδώ του τόπου.
 Ποιο εξώφυλλο άραγε θα έφερε αύριο τα μελανά νερά, τις καμινάδες που υψώνονταν σαν βλοσυροί καλόγεροι και τον τοξικό καπνό που ξέρναγαν; Τουλάχιστον τώρα κανείς δεν θα βρισκόταν να του το εκτοξεύσει οργισμένα στην μούρη.
Ίσως αυτές τις αναμνήσεις να εννοούσαν όταν λέγαν πως λίγο πριν το θάνατο περνά η ζωή μπροστά απ’ τα μάτια σου. Δεν τις έλεγχε… Εκλιπαρούσε απεγνωσμένα να φύγουν, να σκορπιστούν σαν  σκιαγμένα κοράκια, προσευχόταν γοερά να λυτρωθεί, μα τίποτα δεν άλλαζε.
Ο νους του τώρα έτρεξε στα εγκαίνια του μεγάλου εργοστασίου του. «Θα παίρνεις και το κάτι τις για να κρύβεις και τα λύματα που θα πετάμε στο ποτάμι. Έγνοια σου…». Τι γλοιώδης που του φαινόταν ο εαυτός του τώρα, σαν έφερνε στο νου όσα έλεγε στον συνεργάτη του… Τα πάντα για την τσέπη μας. Τα πάντα για το συμφέρον. Μα ποιο είναι αλήθεια το συμφέρον μας;
Έσφιξε  ένα νόμισμα μ’ αποστροφή. Τίναξε το χέρι του απότομα να καταφέρει ένα τελευταίο «ψαράκι». Μα πλέον τα ψάρια δεν ταίριαζαν σ’ αυτό το περιβάλλον, σε καμία τους μορφή.
Το σώμα του αποκρίθηκε με άγριους σπασμούς. Κάποτε πίστευε πως τα λεφτά αγόραζαν τα πάντα. Κανείς δεν καταδέχθηκε όμως δυο στάλες νερό να του πουλήσει εδώ και μέρες περιπλάνησης, κι ας προσέφερε την ξέχειλη από χρυσά νομίσματα γαβάθα του. Το νερό ήταν πολύτιμο. Μόνο οι ανόητοι το μοίραζαν.
Ένοιωθε να του σφίγγουν τα μηνίγγια με μια άκαρδη τανάλια. Πάνω στον ίλιγγο, λες και το νερό τον εκδικούνταν, μες στην γαβάθα νερό χρυσάφι αντίκρισε, θαρρούσε απ’ τις αχτίδες του ανελέητου ήλιου.
Λαίμαργα άνοιξε διάπλατα το στόμα και έγειρε την γαβάθα να το γευτεί, στάλα να μην αφήσει. «Συγγνώμη νεράκι μου καλό που δεν σε σεβόμουν. Σώσε με κι αλλάζω.»
Ίσως πάλι να μην ήταν παραισθήσεις. Ίσως ν’ αποφάσισε ότι αυτό του άρμοζε. Ή ίσως  στην πάλη των ενδόμυχων να νίκησε η ανάγκη διαφυγής από τον πόνο των τελευταίων ετούτων οδυνηρών συλλογισμών.
Κανείς δεν έμαθε ποτέ. Μονάχα το σώμα του βρήκαν πνιγμένο απ’ τα χρυσά νομίσματα ή μάλλον ότι είχε απομείνει από τα όρνια που τώρα είχαν πετάξει μακριά, να ξεδιψάσουν μετά το λουκούλλειο γεύμα τους./







Ο Χρήστος Καρούλης είναι δεκαεννέα ετών και σπουδάζει Βιολογία στο ΑΠΘ. Γράφει συστηματικά εδώ και δυο χρόνια τόσο ποίηση όσο και διηγήματα. Ιδανικό αποτέλεσμα αυτού θεωρεί πως θα ήταν να δώσει νέες προοπτικές στην κοσμοθεωρία των αναγνωστών του.




Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗΣ ΘΕΑΣ


Φωτο: Michael Cox

Έσυρα πάλι στ’ ακρογιαλιού
τον μακρύ περίπατο
ν’ αναζητήσω την πολυπόθητη θεά.
Αύριο ίσως φύγει πάλι
για κάποια απάτητη κορφή,
για κάποιο δάσος έρημο…
Κάποτε κρύβεται μες στο συρτάρι
εκείνο το παλιό, το ξεχασμένο
που σε γυρίζει πίσω στο αθώο.
Άλλοτε φωλιάζει σ’ ένα πρόσωπο
τυχαίο, φευγαλέο, άγνωστο,
κακάσχημο, πλασμένο από λάσπη λες,
αγγελικό, βγαλμένο απ’ τον παράδεισο.

Θεά φιλήδονη, γλυκιά,
κάθεται εκνευριστικά και αναμένει
την γεύση την πρωτόγνωρη,
το βίωμα το νέο
κι αλλάζει ονόματα.
Πότε την λένε Αφροδίτη,
πότε την λένε Άρτεμις
και πότε Αθηνά.
Κι άλλοτε ανώνυμη
να βασανίζει κάθε Αλκαίο.


Ο Χρήστος Καρούλης είναι δέκα εννέα χρονών και σπουδάζει Βιολογία στο Α.Π.Θ.Γράφει συστηματικά εδώ και δυο χρόνια τόσο ποίηση όσο και διηγήματα. Ιδανικό αποτέλεσμα αυτού θεωρεί πως θα ήταν να δώσει νέες προοπτικές στην κοσμοθεωρία των αναγνωστών του. 

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2019

ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ







  Όταν ήμουν παιδί απομνημόνευα κατ΄εντολή των μεγάλων. Ιστορία, Γεωγραφία, Μαθηματικά, Θρησκευτικά. Δεν μπορούσα όμως να καταλάβω τη χρησιμότητα ύπαρξης των μεγάλων, ούτε να απομνημονεύσω τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους όταν έδειχναν αυτό που ήταν, δηλαδή μεγάλοι. Έτσι δεν θυμάμαι την έκφραση της μαμάς μου όταν μου έλεγε «να το φας όλο το φαγητό που σου έβαλα», ή του μπαμπά όταν με κοίταζε σα να με λυπόταν. Όλοι τους συμφωνούσαν ότι είμαι ένα παράξενο παιδί που δεν αντιλαμβάνεται βασικά πράγματα, όπως υπακοή, πίστη, ταπεινοφροσύνη,  παρά μόνο παπαγαλίζει βαρετά μαθήματα, τα οποία όμως αρνιόταν να παρουσιάσει δημόσια, σε μια αίθουσα σχολείου παραδείγματος χάριν, ή σε μια σχετική ερώτηση μεγαλυτέρου, κατά της διάρκεια ενός δείπνου με οικογενειακούς φίλους.
   Θεώρησα ειρωνική την κίνηση του μπαμπά να μου χαρίσει έναν μεγάλο πράσινο παπαγάλο στην ηλικία των δώδεκα χρόνων, τη στιγμή μάλιστα που γνώριζε ότι αντιπαθούσα τα πουλιά σε κλουβί. Έβγαλα λοιπόν τον παπαγάλο από το κλουβί και του έμαθα να πετά μέσα στο σπίτι και να μιλά. Η μοναδική λέξη που του έμαθα εύκολα και την ξεστόμιζε με το παραμικρό ήταν «μαλάκα».
   Ο παπαγάλος εμφανιζόταν τις πιο ακατάλληλες στιγμές μέσα στο σπίτι, όταν δεν κρυβόταν πίσω από την κουρτίνα του δωματίου μου. Στο κεφάλι της μαμάς την ώρα που έτρεχε αλαφιασμένη στην κουζίνα να βγάλει την γαλοπούλα κάρβουνο από τον φούρνο. «Μαλάκα» της φώναζε και, με ένα φρρρρ, πετούσε στο μπράτσο της πολυθρόνας του μπαμπά, όταν εκείνος έβλεπε ειδήσεις στην τηλεόραση και μονολογούσε για την πολιτική. «Μαλάκα» του φώναζε, τον κοίταζε για μια στιγμούλα στα μάτια και, πριν προλάβει να φάει την εφημερίδα στο κεφάλι, βρισκόταν στο περβάζι της μπαλκονόπορτας του σαλονιού. Διασκέδαζα είναι αλήθεια με τον παπαγάλο μου. Του απαγόρευσα να μάθει Ιστορία, Μαθηματικά, Γεωγραφία, Θρησκευτικά. Η λέξη που του έμαθα ήταν αρκετή, μας προσδιόριζε ικανοποιητικά ως οικογένεια, οπότε οποιαδήποτε άλλη γνώση θα του ήταν άχρηστη.
   Ενώ θα έπρεπε να ντρέπομαι που ήμουν μέλος μια τέτοιας οικογένειας, εγώ, αντιθέτως, θεωρούσα διασκεδαστικό το γεγονός της συνύπαρξής μου με μαλάκες γονείς. Ο συγχρωτισμός όμως με μια μαλακισμένη οικογένεια μπορεί ασυναίσθητα να οδηγήσει όλα τα μέλη της σε  συμπεριφορές μακάριας μαλακίας, οπότε ένα μικρό παιδί εύκολα μπορεί να οδηγηθεί στα ηδυπαθή μονοπάτια της. Οι γονείς μου φρόντισαν και γι΄αυτό.
   Μετά από κάθε σχολική αριστεία (με περισπωμένη στο ιώτα), ο μπαμπάς άρχισε να μου  χαρίζει διάφορα ηλεκτρονικά γκάτζετ, όπως υπολογιστές, κινητά, παιχνίδια και η μαμά, ακριβά ρούχα και παπούτσια τελευταίας μόδας. Δεν χρειαζόταν πια μεγάλη προσπάθεια να πέσω με τα μούτρα στη μαλακία. Για την αληθινή μαλακία δε, τιμωρήθηκα με αυστηρή μητρική επίπληξη και πατρικό συννεφιασμένο βλέμμα, όταν ο παπαγάλος φτερούγισε αλαφιασμένος πάνω από τα ανοιχτά μου σκέλη, φωνάζοντας ο αθεόφοβος σαν ξελιγωμένος πορνόγερος. Δεν ξέρω από ποιόν έμαθε τη συγκεκριμένη λέξη που ξεστόμισε, πάντως όχι από μένα. Αρκούσε η φασαρία του παπαγάλου να κινήσει την περιέργεια του μικρού μου αδελφού και φυσικά να φτάσουν τα μαντάτα για τη μαλακία μου στους γονείς, όταν τους φανέρωσε με περισσή γλυκύτητα το μπάσταρδο: «μαμά η αδελφή μου χαϊδεύει το κουτί της». Τότε ήταν που έπνιξα τον παπαγάλο μαζί με τον πρώτο μου οργασμό. Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών. 
   Δυο χρόνια μετά τον θάνατο του παπαγάλου, με τον φρικτό τρόπο που σας περιέγραψα, και αφού είχα γνωρίσει την γλυκύτητα της αληθινής μαλακίας, συνέβη και ένα άλλο γεγονός, το οποίο μόλις τώρα μου ήρθε στο μυαλό. Θα προσπαθήσω να το ανασυνθέσω και να σας το παρουσιάσω με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη καθαρότητα, παρότι δεν φρόντισα να το παπαγαλίσω.
   Ήταν ένα απόγευμα όταν γύρισε η μαμά από τον εβδομαδιαίο καλλωπισμό της στο ινστιτούτο ομορφιάς, δηλαδή μαλλιά, πρόσωπο, νύχια, αποτρίχωση μπικίνι. Ο μπαμπάς είχε επιστρέψει νωρίτερα στο σπίτι, είχε ανοίξει έναν χαρτοφύλακα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και το γέμισε κόλλες χαρτιών και ντοσιέ που κουβάλησε από τη δουλειά του. Εγώ εκείνη τη στιγμή παπαγάλιζα την Ιστορία και ο μικρός μου αδελφός έπαιζε στο κινητό του ένα παιχνίδι με τέρατα και σκοτωμούς. Κάθε τόσο έβγαζε άναρθρες κραυγές ανθρώπου των σπηλαίων. Το μόμολο !!!  
   Αν θυμάμαι καλά ο μπαμπάς είπε στη μαμά: «Τούλα τέρμα τα σούρτα φέρτα στο ινστιτούτα» και η μαμά αν θυμάμαι καλά του απάντησε: «Γιατί καλέ;».
   Αμέσως σταμάτησα την ανάγνωση και έστησα αυτί. Οι μεγάλοι έπαιρναν ένα παράξενο ύφος όταν ζορίζονταν. Δεν με βοηθά αυτή τη στιγμή η μνήμη μου να σας το περιγράψω, πάντως πρέπει να ήταν σαν το ύφος της Μαρίας Αντουανέτας τη στιγμή που έβαζε το κεφάλι της στη λαιμητόμο του Ροβεσπιέρου. Πάντα η Ιστορία βοηθά να περιγράψεις στριμόκωλες καταστάσεις κι εγώ την είχα μάθει απέξω, ανακατωτά και σε βάθος. Η μαμά εκείνη τη στιγμή πρέπει να άκουγε τρομαγμένη τη φασαρία του πεινασμένου όχλου στην πλατεία, ενώ ο μπαμπάς ακόνιζε τη λεπίδα της γκιλοτίνας για το μοιραίο.
   Αν θυμάμαι καλά συνέχισε ατάραχος και της είπε κάτι σαν: «Τούλα δεν υπάρχει σάλιο».
   Εγώ ήδη γνώριζα ότι με το σάλιο η μαλακία ήταν πάντα πετυχημένη, οπότε αυτομάτως συνέδεσα το γεγονός με την πτώση της περιόδου της μαλακίας στο σπίτι μας. Κατέταξα το γεγονός στα ιστορικά, μαζί με τη δολοφονία του παπαγάλου μας, την πτώση της γαλλικής μοναρχίας και περίμενα αντιδράσεις από τη μαναρχία.
   Παραδόξως η μαμά δεν έσκυψε το κεφάλι, αντιθέτως στήθηκε απέναντι στον Ροβεσπιέρο της και του αντιμίλησε, αν θυμάμαι καλά του είπε κάτι σαν: «Μωρέ τι μας λες, να κόψεις το κεφάλι σου να βρεις, εγώ το παντεσπάνι μου δεν το αποχωρίζομαι». Για τη λέξη «παντεσπάνι» δεν κόβω και τον λαιμό μου ότι την είπε, την ταίριαξα όμως στην περίσταση. Αυτομάτως αντεστράφησαν οι όροι, τώρα έβλεπα τον Ροβεσπιέρο να σκύβει το κεφάλι, η μαμά ήταν ξεκάθαρη, δεν υπήρχε περίπτωση να θυσιάσει το δικό της κεφάλι για λίγο σάλιο, άλλωστε κουβαλούσε και το δικό μας βάρος, το οποίο κάποια στιγμή το έθεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων επιτακτικά: «Τα παιδιά τι θα γίνουν; Θα χάσουν τα παιχνίδια, τα ρούχα, τα καλά σχολεία, τις διακοπές τους; Είσαι με τα καλά σου; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα…»
   Τότε κατάλαβα ότι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο η πτώση της μαλακίας. Έχει ισχυρές ρίζες. Βασίζεται στη γλυκερή και λάγνα αποπλάνηση των αισθήσεων, στον οργασμό της φαντασιωμένης πραγματικότητας, κάτι σαν virtual reality που λέγαμε εμείς τα παιδιά στα σχολειά, ή σαν σκέτο ριάλιτι που λέγανε οι μεγάλοι στις τηλεοράσεις.
   Δεν έπεσα έξω στις εκτιμήσεις μου, διότι μπορεί να ήμουν ένα παιδί που δεν μιλούσε συχνά, σκεφτόταν όμως για το κάθε τι που έβλεπε γύρω του. Στην οικογενειακή μας υπόθεση, ήταν ξεκάθαρο πια ότι βαδίζαμε σε μια νέα περίοδο μαλακίας, αυτό που δεν γνώριζα μόνο ήταν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου. Αν τα γνώριζα όμως, θα ήμουν μάγισσα και όχι ένα κορίτσι δεκάξι χρονών.
   Ο μπαμπάς πράγματι έκοψε το κεφάλι του να στηρίξει τη συνέχιση του θεσμού της μαλακίας στο σπίτι μας και μάλλον βρήκε έναν τρόπο, διότι όταν μας τον ανάγγειλε ήταν περιχαρής. Γελούσαν και οι φαβορίτες του, μουστάκι δεν είχε. Η μαμά έδειξε ικανοποιημένη με το πρότζεκτ του μπαμπά, λίγο πιο συγκρατημένη, αλλά ικανοποιημένη. Αυτό το κατάλαβα από το μισό γελάκι που αμόλησε και το ταυτόχρονο σιάξιμο της λακαρισμένης φράντζας της. Ήταν μερικά σημάδια στις κινήσεις της μαμάς και του μπαμπά που τα είχα ταυτίσει με συγκεκριμένη κάθε φορά ψυχοσύνθεσή τους. Τότε κατάλαβα ότι η μαλακία δεν έχει όρια. Τείνει στο άπειρο, δεν μπορείς να απαλλαγείς εύκολα από αυτή αν σου έχει κυριεύσει το μεδούλι, κάνει τη ζωή να φαίνεται παιχνίδι, μέχρι να φτάσεις στο επόμενο νεκρό δευτερόλεπτο του οργασμού. Στη σημείο μηδέν. Μετά αναλαμβάνει το μυαλό να γεμίσει το κενό με τη σκέψη: «δεν έγινε και τίποτα, τράβα ακόμη μια» και ούτω καθ εξής.
   «Κανόνισα…» είπε θριαμβευτικά ο μπαμπάς «…να μας δανείσει τα χρήματα που θες για τον καλλωπισμό το ινστιτούτο σου, με την προϋπόθεση να τα ξοδέψεις όλα εκεί και θα τα αποπληρώσουμε σε δόσεις με … κάποιο επιτόκιο»
   Το πρότζεκτ ανάκαμψης του μπαμπά περιελάμβανε όλα τα χρειαζούμενα: καινούριο αυτοκίνητο, καινούρια γκατζετάκια, παρακολούθηση της μόδας, μπαλέτο, θέατρο, ταξίδια, κινητό για το μόμολο κλπ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο χρηματοδότησης και αποπληρωμής.
   Εκείνη τη στιγμή πεθύμησα τον καημένο τον παπαγάλο μου. Ο θάνατος όμως δεν έχει γυρισμό και λούφαξα σε μια γωνία, κάνοντας τους δικούς μου ιδιοτελείς υπολογισμούς.
   Σκέφτηκα τον κούκλο στο δισκάδικο της γειτονιάς, άφησα κάτω τα βιβλία και τα τετράδια και έτρεξα στη γωνία. Αν θυμάμαι καλά του έκλεισα το μάτι και του είπα κάτι σαν: «Θα ήθελα τον καινούριο δίσκο της Ριάνας, αλλά δεν έχω λεφτά να τον πληρώσω»
   Τότε αποχαιρέτησα την παρθενιά μου και έκοψα μαχαίρι τη μαλακία για πάντα./

ΡΟΥΜΠΙΝΑ - Η γκεζερά της Αθωότητας

  Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο από το e-shop των Εκδόσεων Ελκυστής, κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:  You can get the book from ...