Φωτο: Michael Cox
Έσυρα πάλι
στ’ ακρογιαλιού
τον μακρύ
περίπατο
ν’ αναζητήσω
την πολυπόθητη θεά.
Αύριο ίσως
φύγει πάλι
για κάποια
απάτητη κορφή,
για κάποιο
δάσος έρημο…
Κάποτε
κρύβεται μες στο συρτάρι
εκείνο το
παλιό, το ξεχασμένο
που σε
γυρίζει πίσω στο αθώο.
Άλλοτε
φωλιάζει σ’ ένα πρόσωπο
τυχαίο,
φευγαλέο, άγνωστο,
κακάσχημο,
πλασμένο από λάσπη λες,
αγγελικό,
βγαλμένο απ’ τον παράδεισο.
Θεά
φιλήδονη, γλυκιά,
κάθεται
εκνευριστικά και αναμένει
την γεύση
την πρωτόγνωρη,
το βίωμα το
νέο
κι αλλάζει
ονόματα.
Πότε την
λένε Αφροδίτη,
πότε την
λένε Άρτεμις
και πότε
Αθηνά.
Κι άλλοτε
ανώνυμη
να βασανίζει
κάθε Αλκαίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου