Η μαμά έχει στο χολ έναν παλιό ξύλινο μπουφέ της συχωρεμένης της γιαγιάς. Αριστερά και δεξιά ο μπουφές έχει δυο ντουλάπια και στη μέση μια τζαμαρία όπου τοποθετεί τα φλιτζανάκια του καφέ και κάτι χρωματιστά μπουκάλια λικέρ. Κάθε ντουλάπι κλειδώνει με ένα κλειδάκι, το οποίο βρίσκεται μονίμως πάνω στην κλειδωμένη κλειδαριά. Δεν κατάφερα ποτέ να καταλάβω τη σημασία του κλειδωμένου ντουλαπιού με το κλειδί πάνω στην κλειδαριά. Ίσως όταν μεγαλώσω καταλάβω πως σκέφτονται οι μεγάλοι. Εκεί συνήθως βάζει πράγματα που τα έχουμε «για έναν άνθρωπο», όπως λέει. Κεράσματα δηλαδή, απαγορευμένα για μένα.
Το απαγορευμένο όμως ξυπνά τη
λαιμαργία μου. Στόχευσα λοιπόν τα σοκολατάκια. Υψώνονταν στον δίσκο σαν πυραμίδα,
μαύρη και γλυκιά. Γλύκαινε στα μάτια μου η βαρεμάρα της απομόνωσης. Τα σχολεία
ήταν κλειστά μέρες τώρα. Η μαμά και ο μπαμπάς,
κλεισμένοι κι αυτοί στο σπίτι, τις περισσότερες ώρες έτρωγαν, μάλωναν, ή
έβλεπαν ειδήσεις. Ο παππούς έτσι κι αλλιώς είναι κουφός. Αλώνιζα τα δωμάτια
χωρίς σκοπό. Έπρεπε πάση θυσία να δοκιμάσω. Δεν έπρεπε όμως να ταράξω το
σύστημα στήριξης της πυραμίδας. Αποφάσισα να κλέβω κάθε φορά ένα σοκολατάκι,
από την αόρατη πλευρά του δίσκου, και, να στηρίζω το σύστημα με ό,τι εύρισκα
πρόχειρο, ώστε να μην διαλυθεί. Η καραντίνα με βόλεψε. Δεν είχαμε κανέναν
επισκέπτη τον τελευταίο μήνα να τον τρατάρει η μαμά. Απαγορεύτηκαν και τα
κεράσματα βλέπετε. Αποθρασύνθηκα. Η πυραμίδα γέμισε στηρίγματα.
Μετά την τελευταία ανακοίνωση παράτασης της
καραντίνας, για άλλες δέκα τέσσερεις μέρες, έτρεξα με χαρά στον μπουφέ. Μόλις ακούμπησα
ένα σοκολατάκι, παρολίγο να σωριαστεί η πυραμίδα. Ανησύχησα γιατί δεν εύρισκα
τρόπο στήριξης, και, δεν μπορούσα να τραβήξω το σοκολατάκι χωρίς να κινδυνεύσει
η σταθερότητα. Έψαξα όλο το σπίτι χωρίς αποτέλεσμα. Το μάτι μου τότε έπεσε στο
ποτήρι του νερού, δίπλα στο προσκεφάλι του παππού. Η μασέλα του ήταν αυτό που
χρειαζόμουν. Την έβγαλα από το νερό, χωρίς δεύτερη σκέψη, τη σκούπισα με ένα
πανί, και, στήριξα καλά το σύστημα, για την επόμενη ζαβολιά της καραντίνας μου.
Το βράδυ ο παππούς πέθανε στον ύπνο του. Ξαφνική
διαβητική κρίση, άκουσα να λένε το πρωί. Ήταν στις ευπαθείς ομάδες ο καημένος. Τρόμαξα.
Έτρεξα αμέσως στον μπουφέ να δω αν τα σοκολατάκια ήταν στη θέση τους./
Ιανουάριος / Ιούνιος 2020
