ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

   

Οι μόνες σταθερές στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η τέχνη και ο πολιτισμός. Ο άνθρωπος από την εποχή των σπηλαίων ένοιωσε αυτά τα δυο ως συστατικά της ίδιας της ύπαρξής του, αλλά και της συνύπαρξής τους με τους άλλους ανθρώπους. Όταν ζωγράφιζε σκηνές κυνηγιού στους βράχους, άφηνε στις επόμενες γενιές την τέχνη της επιβίωσης, ανεξαρτήτως φυλής. Όταν έχανε ένα παιδί, ζωγράφιζε ή τραγουδούσε λυπημένος. Ποτέ η τέχνη δεν οδήγησε σε ακρότητες, πάνω στην τέχνη πάτησε το άλλο δεκανίκι της ύπαρξής μας, ο πολιτισμός. Κανένας πόλεμος δεν είχε ως σημαία του την αντιπαλότητα με άλλον πολιτισμό, παρά μόνο άλλα πράγματα όπως το έδαφος, το νερό, τον πλούτο, τη θρησκεία.

   Τα σύγχρονα εθνικά κράτη θεμελίωσαν την κυριαρχία τους σε ψευδεπίγραφες φαντασιακές έννοιες για να μπορούν να εξουσιάζουν καλύτερα τους υπηκόους τους. Δεν μπόρεσαν βέβαια να υποτιμήσουν την ζωοποιό δύναμη των πολιτισμών. Μόνο που έκαναν επιλογή πολιτισμών, ανάλογα τις επιρροές που δέχθηκαν  από τον καθένα. Έτσι βλέπουμε τη Δύση να αποθεώνει τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό και την Ανατολή τον αραβικό, κινέζικο ή ινδικό πολιτισμό. Παρότι θα μπορούσαν αυτοί οι πολιτισμοί να θεωρηθούν θεμέλια πανανθρώπινα, εντούτοις δεν ήταν οι μόνοι που έγραψαν ιστορία στον πλανήτη. Αν τα παιδιά διδάσκονταν ένα κομματάκι του κάθε πολιτισμού της γης, ίσως ο κόσμος να γινόταν περισσότερο κατανοητός και καλύτερος.

   Οι θρησκείες, παρότι συνέβαλαν στη δημιουργία πολιτισμών, μπολιασμένες με την αρχή της αυθεντίας, δεν μπορούν να συμβάλλουν στην κατανόηση των άλλων, συνεπικουρούμενες δε από τα εθνικά κράτη, πολλές φορές προκαλούν σύγχυση στο μυαλό των ανθρώπων και εντάσεις. 

   Το ίδιο το εθνικό κράτος δειλιάζει να διδάξει στα παιδιά του την αλήθεια της ιστορίας, ακριβώς λόγω της επιφυλακτικότητάς του απέναντι στους πολιτισμούς των άλλων, επειδή πιστεύει πως  ενδεχομένως στηρίζονται σε ανατρεπτικά και άκρως επικίνδυνα στοιχεία για την ύπαρξή του, τους βλέπει δηλαδή ως απειλή, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ένας ακόμη πολιτισμός που ζητά κατανόηση και μόνο.

 Η κατανόηση των άλλων πολιτισμών είναι ένα παγκόσμιο στοίχημα. Δυστυχώς όμως, παρότι ο κάθε λαός δημιουργεί τον δικό του πολιτισμό, ο ίδιος ο πολιτισμός δεν μπορεί να κατανοήσει τον ξένο, διότι αφέθηκε η παιδεία στα χέρια των εθνικών κρατών και των δημοσίων ταγών τους.

Η παιδεία βρίσκεται στη συναναστροφή και την ώσμωση, στα ταξίδια και την επαφή, στο άγγιγμα του άλλου και όχι στα σχολεία μας. 
Η παιδεία αυτή είναι η υποχρέωση των γονιών. Αφήστε τα παιδιά σας να μυρίσουν το χνώτο του άλλου, του ξένου, να κατανοήσουν τα χρώματα του πολιτισμού του. Τα εθνικά σχολεία απέτυχαν.