ανάμεσα σε δυο κόκκινες στέγες
το σιωπηλό πράσινο της συκιάς
διαλέγεται με τους κυματισμούς του
γαλάζιου
ως τη θαμπή υπόνοια της μακρινής ακτής
ως το βάθος τ' ουρανού που ψηλαφούν οι
υδρατμοί
ως τις αστραφτερές ζωντανές ανταύγειες
που βασιλεύουν κάτω απ' την επιφάνεια
λευκά πλεούμενα διασχίζουν το αόρατο
φως
μαύρες σαϊτες διαγράφουν απροσδιόριστα
σχήματα
πάνω από την επίκληση των δέντρων
πάνω από την πελεκημένη πέτρα
τρυφερή όπως το δέρμα και το άγγιγμα
στους λόφους αιωρούνται νότες
από τ' αρχαία έγχορδα της παραλίας
όπως φόρεμα πολύχρωμο που θροΐζει στο
χόρτο
ένας ξένος μαθαίνει να συλλαβίζει τη
γαλήνη
ένα παιδί απλώνει τα παιχνίδια του στο
χώμα
οι απαντήσεις βρίσκονται όπως πάντα εδώ
και χαμογελούν με καλοσύνη
σε χιλιάδες μάταια ερωτήματα
Τόλης Νικηφόρου
(από τη συλλογή
Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου