ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ

Κατά τα μεσάνυχτα,

μία βάρκα αποχωρεί.

Ένας γέρος καλόγερος

ανάβει χάρτινα φανάρια

που σιωπηλά επιπλέουν στο νερό.

Οι ποιητές επιβιβάζονται αργά,

σκιές που φωσφορίζουν στο σκοτάδι.

Είναι συνήθως ντυμένοι ελαφρά,

(πόσο αναμενόμενο και απρόσμενο

είναι πάντα το ταξίδι),

άλλοι φορούν τριμμένα πανωφόρια

και άλλοι από μετάξι κάπες,

άλλοι τζιν μπουφάν και λιωμένα παντελόνια, 

κάποιες γυναίκες φορούν δαντελένιες νυχτικές,

άλλες μακριά φορέματα και κρινολίνα,

κι άλλες ντυμένες είναι με κοστούμι και γραβάτα.

Η βάρκα γλυστράει αθόρυβα στο αλλόκοτο τοπίο,

το δάσος μισοπνιγμένο μες στη λίμνη,

μπλέκουν τα κλαδιά των δέντρων

τα μακριά μαλλιά των ποιητών,

κι η βάρκα μετεωρίζεται στους κορμούς των δέντρων,

ανάμεσα στις φυλλωσιές και στους καρπούς τους.

Τα νερά της λίμνης είναι ζεστά,

γεμάτα μικροοργανισμούς, θολά,

η λίμνη γουργουρίζει,

κάτι ζωντανό κοχλάζει στον βυθό της.

IV

Όλοι οι ποιητές κουβαλούν

πάνω τους κάτι αιχμηρό.

Είτε μια παλιά καρφίτσα στη γραβάτα,

είτε μανικετόκουμπα ασημένια

που μπήγονται στη σάρκα,

ή κοχύλια μυτερά, ξυράφια,

σπασμένα μπουκάλια από αψέντι,

αλεξανδρινούς κονδυλοφόρους

ή σουγιάδες ναυτικούς

ή μία μόνο λέξη

όπως «λείπεις» ή «μάνα» ή «ποτέ».

ΙΧ

Πού πάνε οι ποιητές τις νύχτες;

Γιατί κυκλοφορούν με χέρια ματωμένα;

Γιατί ουρλιάζουν οι ποιητές στις στέγες;

Γιατί έχουν έναν επίδεσμο στη θέση της καρδιάς;

Γιατί τα γράμματα που σκαλίζουν με κόπο στο χαρτί

με πένα, με κονδυλοφόρο, με μολύβι,

αφήνουν μικρά κόκκινα χνάρια από αίμα;

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ

Από τη Συλλογή «Η αποχώρησης της Λαίδης Κάπα» Εκδόσεις Ν.Πορεία 2004