Έδωσε στον ξερακιανό υπάλληλο του
ξενοδοχείου, με τη ξινισμένη φάτσα, πέντε ευρώ για να ξεκολλήσει από την είσοδο του δωματίου και
να τον αφήσει μόνο του. Τακτοποίησε τη βαλίτσα στο ερμάριο που έστεκε δίπλα στο
κομοδίνο του διπλού κρεβατιού. Έκλεινε πάντα διπλό κρεβάτι στα ξενοδοχεία, όταν
κατηφόριζε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για δουλειές του μαγαζιού. Μια φορά
ένας ξενοδόχος του χρέωσε το μονό για διπλό επειδή έτυχε και φιλοξένησε γυναίκα για μια ώρα. Χώρια που ο ρεσεψιονίστας, την επομένη, του εξηγούσε τη διπλή χρέωση μπροστά σε άλλους πελάτες που
περίμεναν στο γκισέ και οι οποίοι έκαναν ντε και καλά πως δεν άκουγαν. «Η φιλοξενία κοστίζει» του έκλεισε τότε
το μάτι ο υπάλληλος με το σινιέ σακάκι και το μαντηλάκι στο πέτο που φάνταζε
σαν κανένας λιμοκοντόρος σε εσπερίδα φιλανθρωπικού σωματείου της καλής
κοινωνίας. «Δε βαριέσε» σκέφτηκε, «κανένας δεν με γνωρίζει σ’ αυτή την πόλη.
Την άλλη φορά θα παίρνω διπλό κρεβάτι.
Είναι και πιο άνετο για φιλοξενία»
Έβγαλε από τη βαλίτσα τα καθαρά πουκάμισα με τους γιακάδες κολαρισμένους
από το χέρι της γυναίκας του και τα κρέμασε στη ντουλάπα. Ύστερα τακτοποίησε το
σακάκι και τα παντελόνια προσεκτικά για να μη τσαλακωθούν. Την άλλη μέρα θα
πήγαινε στην Εκθεση κι έπρεπε όσο νάναι να είναι σένιος. Μπήκε στο μπάνιο για
να βγάλει από πάνω του την κούραση του ταξιδιού. Καθώς το χλιαρό νερό χάιδευε
το κορμί του δεν έδωσε σημασία σε ένα διστακτικό ήχο από την εξώπορτα, για να
του ρθει αμέσως όμως φλασιά ότι μόλις πάτησε το πόδι του στη ρεσεψιόν ζήτησε
ένα καφεδάκι στο δωμάτιο. Πετάχτηκε έξω από τη μπανιέρα έβαλε μια πετσέτα
γύρω απ’ τη μέση και βγήκε από το μπάνιο.
«Ρουμ σερβις» ακούστηκε να
λέει αυτή τη φορά από τον διάδρομο μια γυναικεία φωνή.
«Γαμώ την τρέλα μου το ξέχασα……»
πρόλαβε να σκεφτεί καθώς έστριβε το πόμολο της πόρτας. Μια κοπέλα γύρω στα
είκοσι πέντε στεκόταν στο άνοιγμα της πόρτας φορώντας ένα βυσινί ταγέρ του ξενοδοχείου και από κάτω ένα λευκό
πουκάμισο. Δυο πράσινα γατίσια μάτια φεγγοβολούσαν. Πάνω στην τσέπη του ταγέρ, στο μέρος της καρδιάς ένα χρυσό ταμπελάκι καρφιτσωμένο επιτελούσε χρέη
ληξιάρχου: «Καλή», έγραφε με πεζά καλλιγραφικά γράμματα. Δεν
μπορούσε να σκεφτεί και πολλά εκείνη τη στιγμή γιατί το μυαλό του το χε στην
πετσέτα, μη τυχόν και λασκάρει στο σημείο που την έδεσε, αλλά ούτε και να
ρουφήξει την κοιλιά διανοούνταν γιατί τότε ήταν που δεν θα άντεχε άλλο η
πετσέτα και θα ξεμπρόστιαζε τη γεροντική του ματαιοδοξία. «Μόνο Καλή; Κάλλιστη !!!» του πέρασε μια ριπή. Έκανε ένα βήμα πίσω,
έπιασε σφιχτά την πετσέτα στον κόμπο και άφησε χώρο στην κοπέλα να μπεί.
«Πού να αφήσω τον καφέ σας;»
«Στο κομοδίνο»
«Θα πληρώσετε ή θα υπογράψετε;»
«Άμα πληρώσω..» σκέφτηκε «μπορεί ψάχνοντας το πορτοφόλι, να μου φύγει η
πετσέτα. Άμα υπογράψω πάλι μπορεί να μου γλιστρήσει. Γαμώ τον σκεμπέ που έκανα
ο μαλάκας με τις μπύρες, τα κοψίδια και τα ουίσκια»
«Θα υπογράψω» το αποφάσισε !!
Η κοπέλα έσκυψε κι ακούμπησε την κούπα στο κομοδίνο
μαζί με ένα ποτήρι νερό και ζάχαρες. Καθώς έσκυψε παρατήρησε ότι ένας πόντος
είχε φύγει από το μπεζ καλσόν που κάλυπτε τις γάμπες της. Δεν αφαιρούσε όμως
ικμάδα του φρέσκου αέρα που μπήκε στο δωμάτιο. Έσφιξε κι άλλο την πετσέτα και
τακτοποίησε τα μαλλιά που είχαν αρχίσει να αραιώνουν. Πήρε το σοβαρό του ύφος
όταν εκείνη γυρίζοντας του δωσε το μπλοκάκι κι ένα στυλό.
«Καλή; μμμμ υπέροχο όνομα…». Έπρεπε σώνει και καλά να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμη. Να
μείνει εκείνη όσο τον δυνατόν περισσότερο στο δωμάτιο. Το μυαλό του άνδρα, όσο
καλός κυνηγός κι αν είναι, δεν ανεβάζει εύκολα στροφές. Το κοντέρ της Καλής
είχε χτυπήσει ήδη δυόμισι χιλιάδες στροφές. Του χαμογέλασε, γιατί έτσι έμαθε να
κάνει και συνέχισε να κρατάει το μπλοκάκι μπροστά του και να τον κοιτάζει στα
μάτια χωρίς να μιλάει. Όσο τον κοίταζε άλλο τόσο δεν έδειχνε τίποτα το ρημάδι
το στροφόμετρο. Θα μπορούσε να της πει «Τι
κάνεις όταν σχολάς;» αλλά του φάνηκε μεγάλη μαλακία η συγκεκριμένη ερώτηση.
Του ρθε στο μυαλό το πρώτο ραντεβού, όταν έπαθε μπλακ άουτ και η γκόμενα νόμισε
αρχικά ότι ήταν μουγκός, ενώ ύστερα που το καλοσκέφτηκε με τις φίλες της
κατέληξε με σιγουριά ότι ήταν πούστης και φρόντισε μάλιστα να το διαδώσει.
«Υπέροχο και σπάνιο όνομα..» κατάφερε
τουλάχιστον και πρόσθεσε το επίθετο «σπάνιο». Κάτι ήταν κι αυτό.
«Σας ευχαριστώ» είπε εκείνη με
χαμόγελο και του υπενθύμισε με τα μάτια της το ρημάδι το μπλοκάκι. Αν υπέγραφε, θα
υπέγραφε τη θανατική του καταδίκη, πέρασε για μια στιγμή από το μυαλό, αλλά ο
χρόνος πλέον ήταν περιορισμένος. Η πετσέτα είχε γίνει μούσκεμα και ήταν θέμα
δευτερολέπτων να υποκύψει στους νόμους της βαρύτητας, όπως από χρόνια είχαν
υποκύψει στα θέλγητρά της αλλά ζωτικά σημεία του σώματός του. Έπιασε με το δεξί
χέρι ξανά την πετσέτα και με το αριστερό έβαλε την υπογραφή του, αφού δεν
υπήρχε άλλη επιλογή. Εκείνη με μια προσεκτική κίνηση πήρε τον στυλό και το
μπλοκάκι, τον ευχαρίστησε, του ευχήθηκε καλή διαμονή και βγήκε από το δωμάτιο
με την όπισθεν. Η πετσέτα τελικά γλίστρησε στο πάτωμα όταν είχε κλείσει η
πόρτα, ενώ το άρωμα της κοπέλας του γαργαλούσε ακόμη τα ρουθούνια.
«Ωραία… μόνο την υπογραφή μου
έβαλα…» σκέφτηκε καθώς γύρισε στον καθρέφτη κι έβλεπε απέναντι το σώμα του
γυμνό να τον κοροϊδεύει.
«Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα
παραγγείλω δείπνο, οπότε θα χω περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου»
καθησύχασε τον εαυτό του. Μπήκε στο μπάνιο και συνέχισε τον καλλωπισμό.
Την επομένη το μυαλό του στην Έκθεση στριφογύριζε στην κοπέλα του ρουμ
σέρβις. Κατέστρωσε με προσοχή σχέδιο. Στις ασκήσεις επί χάρτου οι άνδρες
δεν πιάνονται. Έκοψε τη βραδινή έξοδο με λιμασμένους επαρχιώτες συναδέλφους του
που ήρθαν στην Αθήνα να το γλεντήσουν λίγο, με εκείνο το ένοχο ύφος «δεν έχω όρεξη» και καλά, «έχω ένα σφίξιμο στο στομάχι», που κανείς
σοβαρός συνάδελφος όμως δεν σε πιστεύει, αντίθετα σου πετά «καλά εσύ θα χάσεις…» με σαφές
υπονοούμενο. Δεν πολυνοιάζονταν όμως γιατί αυτός είχε σχέδιο και τι σχέδιο: «θα ρίξω την όμορφη γατούλα του ρουμ σέρβις
στο κρεβάτι μου και όταν θα τους το πω δεν θα με πιστεύουν». Το
ξανασκέφτηκε. Σιγά μη τους το λεγε κιόλας. Οι άνδρες είναι πιο κατίνες και
κουτσομπόληδες από τις γυναίκες. Φασαρίες δεν ήθελε. Θα κανε τη δουλειά ήσυχα κι
όμορφα. Θα γεύονταν το άρωμά της.
Φόρεσε καθαρό παντελόνι, καθαρό σώβρακο και ένα σιδερωμένο πουκάμισο που
το άφησε ριχτό έξω από το παντελόνι. Σκόρπισε απλόχερα την αφτερ σειβ στο
πρόσωπο, το στήθος και τις μασχάλες. Παράγγειλε από το μενού φιλέτο
κοτόπουλο γεμιστό με λαχανικά και πράσινη
σαλάτα με σως από γιαούρτι και
λεμόνι.
«….κι ένα
μπουκάλι δροσερό Σοβινιον Μπλαν, με δύο ποτήρια» επισήμανε στον μετρ του
ξενοδοχείου. Άναψε τσιγάρο μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο και περίμενε.
Το χτύπημα στην πόρτα αυτή τη φορά ήταν ευδιάκριτο.
Είχε σε εγρήγορση όλες τις αισθήσεις τώρα. Άρπαξε το πόμολο της πόρτας και το
στριφογύρισε. Το μάτι αμέσως έπεσε στο στήθος, στο καρτελάκι της καρδιάς που
λαμπύριζε «Πελοπίδας». Έκανε σαστισμένος
ένα βήμα πίσω και άφησε χώρο στο ρουμ σερβις με το καροτσάκι του. Ο «Πελοπίδας» γέρνοντας το ξερακιανό του
σώμα πάνω από το καροτσάκι, το έσυρε μέχρι το τραπεζάκι του σαλονιού. Χωρίς να
μιλάει απίθωσε τα πιάτα. Έριξε μια λευκή πετσέτα στον βραχίονα, πήρε με το άλλο
χέρι το κρασί και άρχισε να γυροφέρνει τα μάτια του στο δωμάτιο λες και το
βλεπε πρώτη του φορά. Κάποια στιγμή σταμάτησε το πήγαινε έλα των ματιών και στύλωσε
τη φάτσα πάνω του. Ακόμη κρατούσε το πόμολο της πόρτας και την πόρτα ανοιχτή. Εκείνος
κρυφογέλασε, του γύρισε την πλάτη, άνοιξε το κρασί και σέρβιρε στα δυο ποτήρια.
Ύστερα ήρθε κοντά του με ένα χαμόγελο που έκανε όμως τη φάτσα του να φαίνεται
περισσότερο ξινή
«Θα υπογράψετε
κύριε;» του δωσε στυλό και μπλοκάκι. Υπέγραψε.
«Καλή σας όρεξη
και καλά να περάσετε» τον χαιρέτισε καθώς το ένα του μάτι φάνηκε σα να
πετάριζε πονηρά προς το μέρος της τουαλέτας. Έκλεισε πίσω του η πόρτα. Προχώρησε αργά μέχρι το στρωμένο τραπέζι του δείπνου του. Έπιασε το
κολονάτο, το στριφογύρισε, έχωσε μέσα τη γαμψή μύτη και ύστερα έριξε μια γουλιά
στο λαρύγγι .
«Μμμμμ υψηλή
οξύτητα, δροσιά, μακρά επίγευση και υπέροχο άρωμα pipi de chat*. Κλασσικό Sauvignon
Blanc !!!»
*
* * * * * *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου