ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Dante Gabriel Rossetti 1872 "Beatta Beatrix" Birmingham Museum and Art Gallery Αγγλία


-------------------------------------------------------------------------------------

Παρίσι 15 Μαΐου 1980

Πίναμε με τον Μάριο σιωπηλοί τον πρωινό μας καφέ στο μικρό διαμέρισμα της Rue Bonaparte γύρω από το τραπέζι της κουζίνας το οποίο καταλάμβανε μια μαύρη μακέτα από papier masse και γυαλί . Έξω, πάνω από την πρωινή ανοιξιάτικη δροσιά του Παρισιού, διαγράφονταν ο τρούλος του Palais du Loubre και ο ήλιος που πάλευε με την ομίχλη σε λίγο θα χάιδευε ζεστά με τις ακτίνες του τα μπρούτζινα και επίχρυσα αγάλματα του κτιρίου βάζοντας τη δική του πινελιά. Τα γκαρσόνια στο Cafe des Flores είχαν ήδη τοποθετήσει τα τραπεζάκια στην αίθουσα και το πεζοδρόμιο και οι πρώτοι πελάτες είχαν πιάσει “στασίδι” διαβάζοντας τις πρωινές τους εφημερίδες, τονώνοντας την ψευδαίσθησή τους με κάθε γουλιά καφέ. Στο παρκάκι απέναντι από την εκκλησία του Saint Germain de Pres Paris κυριαρχούσε ο ήχος και η δροσιά της κρήνης μαζί με τα τιτιβίσματα των πουλιών στα δένδρα που αδιαφορούσαν για τη ματαιοδοξία των ανθρώπων και τις ψευδαισθήσεις τους.

Δυο τεράστια κόκκινα γυναικεία χείλη σηματοδοτούσαν την είσοδο του κτιρίου που δέσποζε πάνω από έναν μεγάλο κήπο με λαβυρινθώδεις διαδρόμους γεμάτους επάλληλους καθρέπτες που αντανακλούσαν τον λαβύρινθο και πολλαπλασίαζαν το είδωλό του. Δεξιά και αριστερά της εισόδου υπήρχαν μαύρα αγάλματα με ακαθόριστες μορφές, θολές σιλουέτες έριχναν τη σκιά τους πάνω στα κεντρικά σκαλοπάτια του κτιρίου που οδηγούσαν στα δυο κόκκινα χείλη. Το μαύρο κυριαρχούσε σε όλες τις επιφάνειες του κτιρίου και αντανακλούσε σκληρά το φώς του Παρισινού ουρανού που άρχιζε να ξεπροβάλλει ντροπαλά στο δωμάτιο από το παράθυρο της κουζίνας. Πίσω από τα κόκκινα χείλη της εισόδου, το Παλάτι του Θανάτου απλωνόταν σε πολλά επίπεδα, κλιμακωτά σε ανοδική κατεύθυνση και κυκλικά γύρω από τη μεγάλη αίθουσα που στο κέντρο της ορθώνονταν περίτεχνα ο ασημένιος Θρόνος του Θανάτου. Γύρω από την κεντρική Αίθουσα απλώνονταν ακτινωτοί διάδρομοι, σαν τις λεωφόρους του Παρισιού που ξεκινούν από την Αψίδα του Θριάμβου, έχοντας εκατέρωθεν μαύρα δωμάτια, άλλα ψηλότερα και εγγύτερα του Θρόνου και άλλα χαμηλότερα και μακρύτερα . Τίποτα δεν διατάρασσε την χρωματική ισορροπία του μαύρου, εκτός από το ασημένιο στο Θρόνο. Η μορφή Του απουσίαζε ως υλική υπόσταση, αλλά το έργο υποδήλωνε παντού την παρουσία Του σε όλους τους χώρους του Παλατιού.

Κοιτάζοντάς το σιωπηλά εκείνο το Παρισινό πρωινό, λίγο πριν το μεταφέρω στη Σχολή, προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου το ξεκίνημα της ιδέας της κατασκευής του Παλατιού. Τίποτα δεν μπορούσε να μου εξηγήσει γιατί σκέφτηκα και υλοποίησα μια τέτοια κατασκευή, ενώ κάλλιστα θα μπορούσα να είχα κάνει κουκλόσπιτα με κήπους και πράσινα χαρωπά παρτέρια. Καμία λογική εξήγηση δεν μου ερχόταν στα μυαλό, τίποτα που να δικαιολογεί την απόφασή μου. Μια απόκοσμη έλξη κίνησε το μυαλό και τα δάχτυλά μου στη σχεδίαση και την υλοποίηση του έργου, μια έλξη που έτσι απροσδιόριστα ήρθε πολλές φορές από τότε στη ζωή μου υπενθυμίζοντάς μου πάντα το πεπερασμένο της και ορίζοντάς Τον ως δύναμη Ζωής και όχι ως δύναμη αφαίρεσης της Ζωής.

Τώρα που το σκέπτομαι, είναι αλήθεια, ίσως τότε να μη τα είχα δει όλα αυτά που σας λέω και ασυνείδητα να είχα προχωρήσει στην κατασκευή του Παλατιού οδηγούμενη απλώς από αυτή την απροσδιόριστη έλξη που ήταν χαραγμένη σε κάποιο από τα εκατομμύρια γονιδίων του DNA μου, σε κάποιο αρχέγονο γονίδιο ενός μακρινού μου προγόνου που κληρονόμησα.

Σήμερα όμως, ύστερα από μια ζωή απαλλαγμένη από φόβους και περιορισμούς αντιλαμβάνομαι ότι η δύναμή Του με οδήγησε να το φτιάξω απλά για να μου υπενθυμίζει το χρέος μου: Να αγαπώ την ελευθερία της Ζωής μέχρι Θανάτου.…

Το στρίγγλισμα των φρένων και η μυρωδιά του καμένου ελαστικού πάνω στην άσφαλτο στάθηκε μπροστά μου, στη μέση του δρόμου, εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό σε μια μουντή επαρχιακή πόλη που την κάλυπτε η ομίχλη.

Μάλλον μου χάρισε ακόμη Χρόνο να σας διηγηθώ κι άλλα παραμύθια.

Είναι η αμοιβή μου για το Παλάτι που εγώ Του χάρισα.