ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Κωνσταντίνος Παρθένης (1878-1967), «Μεγάλο γυμνό (Εύα)»
-----------------------------------------------------------------------------------

Ο καπνός του τσιγάρου

αναμνήσεις δαχτυλίδια

στον αέρα φορά

κι απ΄ των δαχτύλων την άκρη

ένας ήλιος δειλά προσκυνά

κάποιας νύχτας περασμένης

το δάκρυ

* * *

Τα φώτα καθώς σβήνουν

στους τοίχους,

παίρνουν μαζί

τα φιλιά τους.

Οι γυναίκες που μείνανε μόνες

χαϊδεύουν της νύχτας που φεύγει

τους ήχους

κι αγκαλιάζουν σφιχτά

τη σκιά τους

* * *

Οι γυναίκες μείνανε μόνες

στην άκρη μιας σιωπής

που ραγίζει

της πόλης τα τείχη.

Αν κοιτάξεις πίσω από τζάμια θολά

ίσως δείς της ζωής τους

την τύχη.

* * *

Μουσικές

Φώτα

Σκιές

Μεταλάβαν στα σώματα πάνω

Μη ζητήσεις να δεις τις πληγές

Έχουν μείνει ανοιχτές και σε χάνω.

Χ.Λ 2009

Το Σύνταγμα της Hδονής

Photo by Scorpios: Από έναν τοίχο ξενοδοχείου στην Ιθάκη
---------------------------------------------------------------------------------

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Μια ομίχλη

Photo by Scorpios - Λίμνη Κερκίνη
-----------------------------------------------------------------------------------

Αισθάνομαι μια ομίχλη
να γκριζάρει παράθυρα
και να υψώνει αόρατο τοίχο

Που νάσαι;

Ψηλαφώ σταγόνες
και ρουφάω στιγμές
σε υπόγειο δίκτυο αναμνήσεων

Πού νάσαι;

Σκυφτή ίσως πίνεις καφέ
με κόκκινα αποτυπώματα στο φλιτζάνι
ενός πρωινού παρελθόντος

Πού νάσαι;
Πώς ζεις;

Το γκρίζο κρύβει το γκρίζο
τις πληγές και τους λεκέδες
της νύχτας

Σε άυλο κάστρο Πολεμιστή Δροσουλίτη
μάχεσαι στους αιώνες Σκιές
και τη νύστα του Χρόνου

Πού νάσαι;
Πώς ζεις;

Ακόμα κοιμάσαι;

Χ.Λ 2009

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής......

Photo by Scorpios 09
----------------------------------------------------------------------------------

... Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Οδυσσέας Ελύτης

ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

Photo by Scorpios 2008
---------------------------------------------------------------------------------

Ι

Ατέλειωτο ταξείδι λευκών γλάρων
Το πέρασμα της θύμησης
Από την ηλικία της μελαγχολίας
Στο ακροπάτημα των κοριτσιών
Πάνω στα φύλλα των ερώτων τους

Έφηβοι ζητιανεύουν το φιλί.

ΙΙ.

Απογευματινοί ψίθυροι
Στους αμπελώνες των ανθρώπων
Το γυμνό σου κορμί
Φωτίζει τα κλινοσκεπάσματα

Σταφύλι στα χείλη του αγοριού

ΙΙΙ.

Η ηδονή που αφέθηκε
Στους επτά ουρανούς
Φωνάζει:

Ένας είναι ο ουρανός των πουλιών.

ΙV.

Γυναικείες φωνές πολιορκούν
Το αργό λίκνισμα των άστρων

Κι αυτά τα γιομάτα φεγγάρια
Είναι μονάχα για να μας σκοτώνουν.

V.

Η αυγή παζαρεύει την καινούρια μέρα
Πάνω στα γυμνά στήθη της κοπελιάς

Στην άκρη του λευκού σεντονιού.

Θεσσαλονίκη Νοέμβρης 1986
Χ.Λ